فناوري شبكه‌هاي بي سيم محلي از نوع تجاري كه با نام شبكه‌هاي WiFi شناخته مي‌شوند به دليل در دسترس بودن و ارزان بودن محبوبيت فراواني يافته‌اند و به طور گسترده مورد استفاده قرار مي‌گيرند. بر مبناي اين فناوري روشهاي مختلفي براي مكانيابي كاربران اين شبكه ها ارائه شده است. استفاده از بسياري از اين روشها مستلزم در اختيار داشتن پارامتر «موقعيت نقاط دسترسي شبكه» است. روش پيشنهادي ما موقعيت نقاط دسترسي در شبكه را مي‌يابد. دانستن موقعيت نقاط دسترسي شبكه بي سيم كاربردهاي ديگري نيز دارد. مثلاً براي مدير شبكه آگاهي يافتن از موقعيت نقاط دسترسي در شبكه (كه مي‌تواند به عنوان يك گام ابتدايي براي اجراي الگوريتمهاي مكانيابي افراد/اجسام متحرك در نظر گرفته شود)، شناسايي نقاط دسترسي كه بدون هماهنگي وارد شبكه شده‌اند و شناسايي نقاطي با آنتن دهي و كيفيت سيگنال مطلوب و نامطلوب از جمله كاربردهاي استفاده از اين روش است. كاربران شبكه نيز مي‌توانند از اين روش براي شناسايي نقاطي با آنتن دهي و كيفيت سيگنال مطلوب استفاده كنند. روش ارائه شده از پارامتر شدت سيگنال دريافت شده (RSS) از منبع انتشار سيگنال و همچنين از موقعيت نسبي نقاط اندازه‌گيري شدت سيگنال براي يافتن موقعيت نقطۀ دسترسي (منبع انتشار سيگنال) استفاده مي‌كند. با توجه به استاندارد شبكۀ WiFi، هر نقطۀ دسترسي با يك شمارۀ انحصاري (MAC Address) مشخص مي‌شود. هر نقطۀ دسترسي به محض روشن شدن، صرف نظر از اينكه عمل انتقال داده را انجام دهد يا نه به طور خودكار اطلاعاتي را در محيط پيرامون خود منتشر مي‌كند. اين اطلاعات شامل MAC Address، شناسۀ SSID، فركانس كاري و غيره است. در سمت گيرنده، صرف نظر از اينكه گيرنده به نقطۀ دسترسي مورد نظر متصل شده باشد يا نه اين اطلاعات قابل دريافت است. همچنين علاوه بر اين اطلاعات، شدت سيگنال دريافت شده از نقطۀ دسترسي نيز قابل مشاهده است. شدت سيگنال دريافت شده از نقطۀ دسترسي با تغيير موقعيت گيرنده تغيير مي‌كند. به طور كلي هر چه فاصلۀ گيرنده از نقطۀ دسترسي بيشتر باشد RSS كمتر مي‌شود. براي نشان دادن رابطه‌اي ميان فاصله و RSS معمولاً از يك تابع يكنوا استفاده مي‌شود. با داشتن مدل و يكي از پارامترهاي فاصله يا RSS، پارامتر ديگر به دست مي‌آيد. مشكل بزرگ استفاده از اين مدلها، وابستگي شديد آن‌ها به محيط پيرامون است. در محيطهايي كه موانع و ديوارهايي در آن وجود دارد و به طور كلي در داخل ساختمان نمي‌توان از اين مدلها استفاده كرد چرا كه داراي خطاي بسيار زيادي هستند. يك راه حل براي كاهش خطا، استفاده از مدلهاي چند جمله‌اي، افزايش مرتبه مدل و پيچيده‌تر شدن آن است كه مي‌تواند منجر به غير يكنوا شدن مدل شود كه اين امر به نوبۀ خود استفاده از مدل را براي مكانيابي بسيار دشوار مي‌كند. ضمن اينكه بايد توجه داشت كه مدل به دست آمده تنها تحت شرايط خاصي قابل استفاده است و در صورتي كه نقطۀ دسترسي يا محيط عوض شوند، مدل به دست آمده ديگر قابل استفاده نخواهد بود. روش پيشنهادي ما به گونه‌اي است كه نياز به در اختيار داشتن مدلي براي يافتن ارتباط شدت سيگنال دريافتي با فاصله از نقطۀ دسترسي ندارد. اين مسأله باعث مي‌شود تا بتوان از اين روش در هر محيطي و هر نوع نقطۀ دسترسي استفاده كرد. در روش پيشنهادي از اين واقعيت استفاده مي‌شود كه بيشترين شدت سيگنال دريافتي از منبع سيگنال، در محل منبع سيگنال ديده مي‌شود. بنابراين مي‌توان مسألۀ «يافتن موقعيت نقطۀ دسترسي در محيط» را يك مسألۀ «يافتن مختصات بيشينۀ مطلق در صفحه» در نظر گرفت. در اين روش هدف آن است كه كاربر يا ربات جستجو كنندۀ نقطۀ دسترسي، محيط پيرامون خود را به طور مؤثري جستجو كند و به جاي يك جستجوي تصادفي، روشي نظام مند براي يافتن هدف ارائه شود.