پلي اتيلن ها با توليد سالانه بيش از 65 ميليون تن، بيشترين سهم توليد پلاستيك ها را در جهان به خود اختصاص داده اند. اين پليمرها در كنار كاربرد گسترده ي خود، داراي نقاط ضعفي در خواص مكانيكي هستند كه اين نقاط ضعف را مي توان با تهيه كامپوزيت هاي مربوطه از طريق افزايش فيلرها و تقويت كننده هائي از قبيل سيليكا، تالك، كربنات كلسيم و كربن بلك بهبود بخشيد. در چند سال اخير استفاده از نانومواد در تهيه نانوكامپوزيت هاي پليمري روند رو به رشدي داشته است زيرا افزايش مقدار كمي از اين مواد (حداكثر 10%) موجب بهبود قابل توجهي در خواص فيزيكي و مكانيكي و حرارتي و ... پليمرها مي شود كه دست يابي به اين ميزان بهبود در خواص مذكور، با تهيه كامپوزيت معمولي از پليمرها (با تركيبات غير‌نانوئي) تقريبا امكان پذير نيست. از مهمترين نانوموادي كه به اين منظور استفاده مي شوند مي توان خاك رس(Clay) ، سيليكا (SiO2)، كربن نانوتيوب (CNT)، كربنات كلسيم (CaCO3) و اكسيد تيتانيوم (TiO2) را نام برد. در اين بين نانوذره سيليكا بدليل داشتن خواصي از قبيل مساحت سطح بالا، كروي شكل بودن، ساختمان منظم و سهولت در انجام اصلاح سطح گزينه ي مناسبي به نظر مي رسد. سه روش جهت توليد نانوكامپوزيت ها وجود دارد كه عبارتند از: روش محلولي، روش مذاب و روش‌پليمريزاسيون درجا. امروزه بيشتر از روش مذاب براي توليد نانوكامپوزيت PE/SiO2 استفاده مي شود. مزيت روش پليمريزاسيون درجا به روش مذاب اين است كه هزينه ي اضافي روش مذاب مربوط به عمليات فرآيند كردن را كه به توليد كننده تحميل مي شود را ندارد، اما مشكل روش پليمريزاسيون درجا در صنعتي شدن آن است كه جهت توليد نانوكامپوزيت، كاتاليست مناسب با فعاليت قابل قبول براي اين روش هنوز در دسترس نيست. SiO2 با توجه به خصوصيات ذكر شده مي تواند گزينه ي نويدبخشي براي استفاده بعنوان پايه جهت توليد كاتاليست مناسب در پليمريزاسيون درجا باشد. اما كاتاليست هاي تهيه شده بر پايه SiO2 فعاليت بسيار پائيني دارند كه اين امر مربوط به وجود گروه هائي از جمله اكسيژن، در تركيب اين ماده مي باشد كه بعنوان سم عمل مي كنند و موجب كاهش فعاليت در پليمريزاسيون مي شوند. بعبارت ديگر سيليكا بعلت دارا بودن اكسيژن نميتواند بعنوان كاتاليست با فعاليت مناسب در پليمريزه كردن اتيلن عمل كند لذا لازم است روي سطح سيليكا اصلاحاتي صورت گيرد تا اين نقطه ضعف تعديل شود، به اين منظور از تركيب بوتيل اكتيل منيزيم (BOM) كه خود به عنوان پايه مناسب در ساخت كاتاليستهاي زيگلر-ناتا مورد استفاده قرار ميگيرد و توانائي بلوكه كردن اكسيژن موجود در سيليكا را دارد، جهت اصلاح سطح نانوسيليكا استفاده شده است و تركيب Nano Silica/BOM تهيه شده بعنوان يك تركيب دوپايه (Bisupport) در ساخت كاتاليست مربوطه مورد استفاده قرار گرفته است. اين اصلاح سطح بر روي سيليكا براي اولين بار در اين پروژه انجام شده و تا كنون در هيچ منبعي چنين اصلاحي گزارش نشده است. نتايج حاصل از پليمريزاسيون اتيلن با كاتاليست تهيه شده بر پايه نانوسيليكاي اصلاح شده، نشان ميدهد كه اين اصلاح سطح يك اصلاح بسيار موثري بوده و كاتاليست توانسته است اتيلن را با بازده مناسبي پليمريزه نموده و نانوكامپوزيت سيليكا/پلي اتيلن را با خواص مكانيكي، حرارتي و فيزيكي بهبود يافته، به روش پليمريزاسيون درجا تهيه نمايد.