از آنجا كه غشاهاي پليمري خالص فاقد عملكردي مناسب در جداسازي گونه هاي شيميايي تقريبا هم اندازه مي باشند ، اخيرا نوع جديدي از غشاها تحت عنوان غشاهاي زمينه مختلط معرفي شده اند كه از توزيع ذرات غيرآلي در بستر پليمري تشكيل مي شوند. هدف از معرفي اين غشاها دستيابي به نسبت گزينش پذيري به تراوش پذيري بالا مي باشد. اما بدليل ميزان بسيار كم ذرات غيرآلي در اين غشاها ، فاز پيوسته جداساز همچنان فاز پليمري است. چنانچه بتوان ساختار غشاهاي زمينه مختلط را با ساختار غشاهاي ميكرومتخلخل ادغام كرد، ضمن امكان استفاده از پليمرهاي ارزانتر و مقاوم تر تا حد زيادي مي توان بر نقايص غشاهاي زمينه مختلط چگال غلبه كرد. بنابراين با معرفي ايده غشاهاي زمينه مختلط ميكرومتخلخل، كه در آنها ذرات غيرآلي انتخاب پذير در حفرات ميكرومتخلخل غشاي پليمري گنجانده شده اند تا نقش فاز اصلي جداساز را ايفا كنند، مي توان به حداكثر نسبت انتخاب پذيري به تراوش پذيري دست يافت. براي ساخت موفق اين غشاها، مي بايست به دانش كنترل اندركنش بين فاز آلي و غير آلي و تاثير پارامترهاي موثر بر مورفولوژي غشا دست يافت.البته حضور ذرات غيرآلي در ساختار غشاهاي ميكرومتخلخل ميتواند در ايجاد خواص مطلوبي چون آبدوستي نيز موثر باشد.