پلي اتيلن ترفتالات (PET) يك ترموپلاستيك نيمه‌ بلورين از خانواده پلي استرها مي‌باشد، كه به طور وسيعي در ساخت الياف با استحكام بالا، فيلم‌هاي عكاسي و بطري‌هاي نوشيدني استفاده مي‌شود. بر طبق بررسي‌هاي انجام شده و آمارهاي جهاني توليد پلي استرها بيش از 55 ميليون تن در سال 2012 مي باشد كه بيشتر آن پلي اتيلن ترفتالات ميباشد. كه همين مقدار بالا محققان را بر آن داشت تا به فكر استفاده از اين مواد قرار گيرند. روش‌هايي مانند: سوزاندن و تبديل كردن به خاكستر، دفن‌ كردن يا خاك كردن آنها و بازيافت براي استفاده از اين مواد ارائه شد. اما اين روشها به دليل توليد گازهاي سمي ناشي از سوختن و كمبود جا براي خاك كردن و همچنين زمان طولاني تجزيه آن محققان را بر آن داشت تا PET را تجزيه كنند. لازم به ذكر است كه روش بازيافت هم به دليل كيفيت ضعيف محصول ناشي از تجزيه، روش خيلي مناسبي به حساب نمي‌آيد، اما به دليل كاهش مصرف انرژي و توليد محصولاتي با ارزش افزوده مورد توجه قرار گرفته است. روش‌هاي اصلي بازيافت شميايي شامل گليكوليز، متانوليز، هيدروليز، آمونوليز و آمينوليز مي‌باشد. گليكوليز مشكل بزرگ متانوليز يعني فشار و دماي بالا را ندارد، و گليكوليز در فشار اتمسفري انجام مي‌گيرد. اما مشكل اصلي كه فرآيند گليكوليز دارد، مدت زمان زيادي بين 4 تا 8 ساعت بسته به ميزان عامل گليكوليز و كاتاليزور و غلظت مواد، مي‌باشد، كه اين زمان زياد مستلزم مصرف بسيار زياد انرژي مي‌باشد، كه با توجه به هزينه بسيار بالاي سوخت و انرژي، بازيافت اين ماده با اين روش بازدهي اقتصادي ندارد. همچنين مشكل ديگر گليكوليز جدا كردن مونومرهاي توليد شده در واكنش گليكوليز از اليگومرها و محصولات ديگر ميباشد، كه اجراي اين فرايند را با مشكل اجرا كرده است. اما مشكل اصلي فرآيند هيدروليز نيز خوردگي تجهيزات ميباشد كه اگر بتوان زمان واكنش را كاهش داد، در نتيجه هم ميزان مصرف انرژي كاهش يافته و هم ميزان خوردگي تجهيزات كاهش مي يابد. البته لازم به ذكر است كه خوردگي تجهيزات به حلال و نوع روش هيدروليز نيز بستگي دارد. همان طور كه مشخص شد روش‌هاي ذكر شده هر كدام داري مشكلي مي‌باشند كه مانع از صنعتي شدن و بازيافت اين ماده مي‌شوند. در همين راستا و براي كاهش مصرف انرژي و زمان بازيافت اين مواد به صورت شيميايي از هيدروتالكيت ها به عنوان كاتاليزور استفاده شده است. لازم به ذكر است كه هيدروتالكيت ها بر خلاف كاتاليزورهاي قبلي به راحتي قابل بازيافت بوده و همين طور ميتوان از آن به دفعات بيشتري استفاده مجدد نمود و آلودگي براي محيط زيست نيز ندارد.

در اين پروژه به شناسايي و جداسازي سلول‌هاي سرطان پستان كه شايعترين سرطان بين زنان در ايران و جهان مي‌باشد پرداخته شده است. بدين منظور نانوذرات مغناطيسي اكسيد آهن (Fe3O4) با آنتي‌بادي هرسپتين پوشش داده شده و سلول‌هاي توموري از نوع SK-BR-3 از محيط بيولوژيكي شناسايي و جدا شدند. در مرحله‌اي اول براي جلوگيري از كلوخه شدن نانوذرات و اتصال آنها به يكديگر و همينطور آبدوست كردن و عامل‌دار كردن نانوذرات، آنها با آمينوپروپيل تري متوكسي سيلان پوشش داده شده‌اند. در مرحله بعد به منظور شناسايي هدفمند سلول‌هاي سرطاني، آنتي‌بادي اختصاصي HER2 به صورت كووالانسي به نانوذرات متصل شده تا به صورت اختصاصي، سلول‌هاي توموري بيان كننده اين ماركر را از محيط خون و مجموعه سلول‌هاي لنفوسيتي شناسايي و جدا گردند. نتايج فلوسايتومتري بازده 75 تا %98 را در مقادير مختلف سلولي نشان مي‌دهند. در بخش ديگري از اين پروژه، توانايي نانوذرات در جداكردن سلول‌هاي سرطاني از محيط خون با ميكروسكپ فلورسنت مورد بررسي قرار گرفت. نتايج اين آزمايش‌ نشان داد كه نانوذرات توانايي جدا كردن سلول‌ها در مقادير خيلي كم از خون (كمتر از 100 سلول در يك ميلي‌ليتر) را نيز دارا مي‌باشند.