زمينه فني: نيازهاي انساني (الف) حركت صحيح و هماهنگ در موش مستلزم وجود سيستم عصبي و عضلاني-اسكلتي سالم است، وجود نقص در هركدام از اين سيستم ها مي تواند تغييراتي در عملكرد حركتي ايجاد نمايد .محققان براي يافتن مداخله گرهاي مفيد در جهت درمان اختلا لات حركتي نيازمند دستگاهي مي باشند كه ميزان انجام حركات صحيح و غلط را در حيوان اندازه گيري كند. روتارود ميله اي دوار است كه موش بر روي آن قرار گرفته وپس از چرخش ميله موش از روي ميله به پايين سقوط مي كند، مدت زمان باقي ماندن موش روي ميله را به عنوان معياري از تعادل و هماهنگي درنظر گرفته مي شود. سنجش تعادل دراين دستگاه عمدتا ازنوع تعادل قدامي- خلفي مي باشد(به علت عمودبودن بدن موش روي ميله). وسنجش تعادل طرفي(كناري)بسيارمحدود بوده و داده ها فقط ثبت مدت زمان است، وهيچ حركتي وهماهنگي عضلاني به صورت تفكيك شده در دو اندام موش ثبت نمي شود. جهت حل اين مشكلات وارتقاء دقت سنجش ، 4ميله(طبق تصوير) كه دوميله مياني ثابت بوده و ميله هاي طرفي آن به سمت داخل مي چرخند تا موش را به قرار گيري بر روي دو ميله مياني هدايت كند، با دوربين حركات موش ضبط مي شود. پارامتر اين دستگاه، تعداد حركات خطا (فرو رفتن اندام قدامي و تحتاني بين ميله ها)در مدت زمان واحد است. اين شرايط موش مجبور به انجام حركات دقيق و هماهنگ شده لذا در صورت وجود هرگونه اختلال در سيستم هاي مرتبط با حركت، تعداد انجام حركات خطا تغيير كرده و براي محقق اين تغيير مشخص مي شود.

طراحي دستگاهي جديد جهت ايجاد صدمات نخاعي در پستانداران Mammalian) model ) (ميكروتوم نخاعي) زمينه فني:نيازهاي انساني(الف) آمار صدمات نخاعي در دنيا بالا است ازاين رو تحقيقات در اين زمينه ارزشمند مي باشد.محققان با ايجاد صدمات نخاعي در پستانداران اثر مواد مداخله گر گوناگون را در پروسه بهبودي نخاع آسيب ديده، ارزيابي مي كنند. ايجاد آسيب نخاعي با روش هاي گوناگوني صورت مي گيرد. در اين مطالعه وسيله اي جهت ايجاد صدمات نخاعي به صورت كنترل شده پيشنهاد شده است.

در بيماران ارتوپدي شكستگي ديستال راديوس به نسبت ساير شكستگي ها شايع ميباشد.جا اندازي آن به دو طريق:1)استفاده از پيچ و پلاك و 2)پين پلاستر انجام مي شود.در روش پين پلاستر قبل از پين گذاري انجام مانوري لازم است تا قطعات شكسته استخواني در وضعيت نسبي اوليه خود قرار گيرند ،اين مانور شامل:1-كشش دست.2-فلكشن مچ دست.3-انحراف مچ دست به سمت استخوان اولنا. انجام اين مانور انرژي بر بوده و به ميزان زيادي جراح و دستيار را خسته مي كند.در اين مطالعه دستگاهي را طراحي نموده ايم تا با كمك آن اين مانور را بر روي دست بيمار به اجرا در آوريم.انگشت هاي 1-2و 3 بيمار به باندي متصل شده و توسط پيچي كه در انتهاي ماشين قرار گرفته تحت كشش قرار مي گيردو از طرفي چون انگشت 1 را تحت كشش قرار مي دهد باعث انحراف مچ به سمت اولنا نيز مي گردد.براي خم شدن مچ نيز قطعه u شكلي وجود دارد كه مچ روي آن قرار مي گيرد و چون پيچ انتهايي دستگاه در وضعيت پايين تر از آن مي باشد مچ دچار فلكشن مي شود.(تصاوير1-1تا 1-3)