اثر ميدان الكتريكي بر انتقال حرارت ترموسيفون مورد بحث مي باشد. در مطالعات پيشين معمولا از يك الكترود سيمي براي ايجاد ميدان در داخل سيستم ها استفاده مي شد. اما در داخل ترموسيفون به علت قطر كم آن، اين روش قابل انجام نيست. زيرا سيال عملگر، معمولا سيالي است (آب) كه تحت ميدان الكتريكي حالت رسانا پيدا مي كند و باعث تخليه الكتريكي مي شود. همچنين وقتي سيال تبخير و مجددا در داخل كندانسور چگالش شود، به علت تراكم اين قطرات در فضاي اندك، مجددا تخليه الكتريكي صورت مي گيرد. در اين طراحي اين مشكل سيستم بررسي شده و طرح جديدي اجرا شد. بدنه ي لوله به دو قسمت مجزا تقسيم شده و هر قسمت به عنوان يك الكترود به منبع حرارتي متصل گرديد. در اين دستگاه، اواپراتور و چگالنده به عنوان دو الكترود بودند كه بوسيله قسمت آدياباتيك از هم جدا شدند. به اين صورت ميدان ¬الكتريكي بين دو الكترود با فاصله مناسب برقرار شد. بررسي ها با استفاده از روابط زير مي¬باشد: بازده حرارتي: η=Qin/Qout =VI/(m ̇Cp (Tout-Tin ) ) مقاومت حرارتي: R=∆θ/Qin كه در آن: Qin حرارت ورودي، Qout حرارت خروجي، Vولتاژ، I جريان، m ̇ دبي جرمي آب سرد، Cp ظرفيت حرارتي آب سرد، To دماي خروجي آب سرد، Ti دماي ورودي آب سرد، Δθ اختلاف دماي سطح تبخيركننده و چگالنده

تنفس مصنوعى يا ونتيلاسيون مكانيكى جزء اقدامات اصلى در روند احياى بيماران طى پروسه CPR مى باشد. ونتيلاسيون مكانيكى به واسطه ماسك و آمبوبگ اولين اقدام در شروع احياى تنفسى بيمار به شمار مى رود و در تمام مدت انجام CPR ادامه پيدا مى كند. بدليل الويت و اهميت بسيار بالاى ماساژ قلبى هميشه در طول انجام CPR يكى از اعضاى تيم احيا موظف به انجام ماساژ قلبى براى بيمار مى باشد كه به دليل طولانى بودن پروسه CPR اعضاى تيم به تناوب و با فواصل زمانى مشخص مسئوليت ماساژ قلبى را بر عهده مى گيرند تا از خسته شدن فرد ماساژ دهنده جلوگيرى شود. در درجه بعد عضو ديگرى از تيم احيا مسئول انجام ونتيلاسيون مكانيكى مى باشد كه با نگاه داشتن ماسك روى صورت بيمار و فشردن آمبوبگ با دست ديگر انجام مى شود. به اين ترتيب اعضاى تيم احيا كننده بيمار در طول انجام CPR مرتب در حال انجام فعاليت بدنى مى باشند كه اين موضوع به خصوص در مواردى كه تعداد اعضاى تيم كمتر باشد منجر به خستگى اين افراد در طول CPR مى شود. با توجه به اين مسأله و در راستاى كاهش خستگى اعضاى تيم CPR كه ممكن است منجر به احياى غير مؤثر بيمار شود ايده طراحى سيستمى جهت انتقال نيروى پا براى انجام ونتيلاسيون مكانيكى بوجود آمد. طراحى اين سيستم به صورتى است كه مى تواند نيروى حاصل از حركت پا به سمت پايين بروى يك پدال را به صورت عمودى منتقل كرده و در نهايت موجب فشرده شدن آمبوبگ و ونتيلاسيون مكانيكى بيمار مى شود. اين سيستم از ٣ جزء تشكيل شده است ؛ جزء اول جهت دريافت نيروى حركت پا، جزء دوم جهت انتقال عمودى نيرو به سمت بالا و جزء سوم جهت وارد كردن نيرو به آمبوبگ طراحى شده اند. جزء اول شامل يك پدال مى باشد كه با نيروى پاى فرد به سمت پايين حركت مي كند. جزء دوم كه شامل ستوني عمودي و در كنار آن يك ميله رابط مي باشد، موجب انتقال نيرو از پدال به سمت بالا مي شود. بدليل اتصال ميله عمودي به پدال از يك طرف، حركت پدال به سمت پايين سبب كشيده شدن ميله به سمت پايين مى شود. جزء سوم شامل دو صفحه نگهدارنده موازى است كه به صورت عمود بر ستون عمودي قرار گرفته اند و آمبوبگ در ميان اين دو صفحه قرار مى گيرد. صفحه پايينى كه آمبوبگ روى آن قرار مى گيرد ثابت مى باشد و صفحه بالايى متحرك است كه با حركت ميله متصل به آن به سمت پايين (در اثر پدال زدن) اين صفحه نيز به سمت پايين حركت مى كند و بدين ترتيب آمبوبگ در ميان اين دو صفحه فشرده ميشود. در طراحى اين سيستم امكان تنظيم ارتفاع جزء سوم به نحوى كه هم سطح آمبوبگ قرار بگيرد و همچنين امكان تنظيم فاصله ميان دو صفحه در برگيرنده آمبوبگ وجود دارد. علاوه بر كاهش خستگى تيم احياى بيمار، استفاده از اين دستگاه اين امكان را براى فردى كه در حال انجام ونتيلاسيون مكانيكى است فراهم مى كند كه بتواند همزمان از دست هاى خود نيز جهت انجام ساير اقدامات احيا مانند تزريق داروهاى مورد نياز، تنظيم يا نگاه داشتن سرم و يا دسترسى به ساير وسايل استفاده كند كه اين موضوع بويژه در مواردى كه تعداد اعضاى تيم احيا كمتر مى باشند اهميت پيدا مى كند. همچنين با توجه به امكان افزايش فاصله آمبو بگ و دستگاه از بدن بيمار بواسطه نصب يك لوله رابط بين ماسك و آمبو بگ، فضاي در دسترس جهت انجام اقدامات درماني بر بالين بيمار و بويژه در اطراف سر بيمار افزايش مي يابد و به عبارت ديگر موجب بيشتر شدن آزادي عمل اعضاي تيم احيا خواهد شد.

امروزه يبوست يك مشكل شايع باليني با اختلال عملكردي مزمن در دستگاه گوارش است كه شامل مجموعه اي از علائم، مانند مدفوع سخت، دفع دشوار همراه با زور زدن بيش از حد، احساس دفع ناقص و تعداد دفعات كم اجابت مزاج مي باشد و با شيوع بالاي 4 تا 21 درصد از جمعيت همراه است يبوست دلايل متعددي دارد، رايج ترين آنها فاكتور هاي تغذيه اي مانند مصرف مواد غذايي حاوي فيبر كم است، همچنين عوامل مرتبط با اختلال عملكرد اندام يا آسيب اندام مانند اختلالات گوارشي، تغييرات ديواره روده ( به دليل تومور يا التهاب مزمن)، ناهنجاري هاي متابوليك و اختلالات غدد درون ريز) ديابت قندي و كم كاري تيروئيد(، همچنين اختلالات عملكردي و ساختاري سيستم عصبي مانند آسيب ستون نخاعي، بيماري پاركينسون، آسيب هاي روحي و رواني، استرس، بي تحركي و غيره ميباشد، همچنين يبوست ميتواند در اثر عوارض جانبي داروها، به خصوص مسكن ها، داروهاي آنتي كولينرژيك، داروهاي ضد افسردگي، د ضد اسپاسم ها، آرام بخش ها، مقدمات آهن، آلومينيوم) آنتي اسيدها( و آنتي هيستامين ها به وجود آيد يبوست مزمن ميتواند باعث دردهاي شكمي شديدي شود كه اين دردها ممكن است تنها در حين اجابت مزاج إيجاد شود و يا حين حركات روده نيز ادامه داشته باشد. زور زدن زياد براي اجابت مزاج ميتواند باعث ايجاد عوارض بيشتري مانند بواسير، شقاق مقعد، انسداد كولون، زخم معده، فتق و بي اختياري شود. ماهيت و شدت علائم يبوست مزمن مي تواند به طورعميقي بر سلامت كلي بيمار، كيفيت زندگي و فعاليت هاي روزانه طبيعي او تاثير منفي داشته باشد. در بررسي ها مشخص شد يبوست بر فعاليت جنسي در 56 درصد موارد و بر فعاليت اجتماعي در 76 درصد بيماران تاثير دارد) اين بيماري سالانه در امريكا منجر به 2.5 ميليون ويزيت پزشك ميشود. ارزش اقتصادي مراقبتهاي درماني هر بيمار مبتلا به يبوست به طور متوسط 2752 دلار تخمين زده ميشود. در ايران هزينه هاي سالانه يبوست براي جمعيت شهري حدود 89.2 ميليون دلار برآورد شده است و شيوع كلي ( شيوع يبوست در ايران بين 1.4 تا 37 درصد، شيوع يبوست عملكردي بين 2.4 تا 11.2 اختلالات عملكردي روده در بيماران مراجعه كننده به كلينيك هاي گوارشي، 41.1 درصد گزارش شده است. اين ناهنجاري ها در يك چهارم موارد مزمن ميشوند، گاهي شديد و گاهي اوقات نگران كننده.