داروي پاكلي تاكسل در درمان سرطان هاي مختلف نظير سرطان تخمدان، سرطان سينة متاستاتيك و انواعي از كارسينوماي ريه به كار مي روند. با وجود موارد مصرف متعدد اين دارو، يكي از مهمترين مشكلاتي كه در درمان با آن ها وجود دارد، توزيع غيراختصاصي اين داروها در بدن بيماران است كه منجر به بروز عوارض جانبي عمده در محل هايي غير از محل ضايعه و تومور مي شود. مشكل ديگر محلوليت كم اين دارو در محيط مايي است كه بدين منظور، براي افزايش حلاليت آن ها از كمك حلال در فرمولاسيون استفاده شده است. فرم دارويي موجود از پاكلي تاكسل در بازار دارويي با نام تجاري Taxol® حاوي كمك حلال Cremophor®-EL و الكل دهيدراته مي باشد، كه اين مواد جانبي باعث ايجاد واكنش هاي حساسيتي در بيماران مي شود. به منظور رفع مشكلات ذكر شده، هدف اين اختراع توليد نانوذرات آلبومين باند شده به پاكلي تاكسل است. مزيت اين فناوري، توليد داروي ضدسرطان از داروهاي هيدروفوب بدون نياز به مواد جانبي نظير Cremophor®-EL و Tween®80 مي باشد. بنابراين علاوه بر كاهش عوارض جانبي، نياز به پيش درمان از بين مي رود. از سوي ديگر فرم نانو ذره اي حاصله باعث تجمع يشتر دارو در بافت هاي سرطاني مي شود و كارايي دارو افزايش مي يابد. در اين اختراع براي اولين بار نانوذرات يكنواخت آلبومين باند شده به داروي ضد سرطان پاكلي تاكسل متصل با سايز ذره اي 160-100 نانومتر و شاخص پلي ديسپرسيتي 0/105 تهيه شدند. ساخت نانوذرات در دو مرحله صورت مي گيرد. بر اين اساس فاز آلي حاوي ماده موثره دارويي در مجاورت فاز آبي حاوي آلبومين قرار مي گيرد و توسط هموژنايزر با فشار بالا هموژنايز شده و در نهايت حلال آلي آن حذف مي شود روش ارائه شده با تكرار پذيري بالايي قابليت scale up و صنعتي سازي را نشان مي دهد به گونه اي كه مراحل كمي جهت خالص سازي و استريل نمودن نانوذرات نياز مي باشد. در طي اين فرآيند آلبومين به عنوان پوششي به پاكلي تاكسل باند مي شود. مورفولوژي ذرات توسط نانوسايزر و ميكروسكوپ الكتروني نانوسفرهاي يكنواختي را نشان داد. ميزان لودينگ و انكپسولاسيون دارو به ترتيب %10 و %98/5 بود. پروفايل هاي آزادسازي پاكلي تاكسل نيز رهايش مناسب دارو را بدون آزادسازي انفجاري نشان دادند. اين فرمولاسيون جديد كه حاوي آلبومين مي باشد، به عنوان حامل نويني براي دارورساني هدفمند داروهاي ضد سرطان مطرح مي باشد.

قالب گيري مولكولي روش سنتزي جديد براي تهيه سايتهاي تشخيص ويژه براي مولكول هدف است و اهميت بسياري در زمينه جداسازي سنسور بيوپزشكي و سيستم هاي نوين دارورساني پيدا كرده است. با توجه به مزاياي نانوسفرهاي پليمرهاي قالب مولكولي در كاربردهاي مختلف و عدم استفاده از حلال آلي براي سنتز در كاربردهاي بيوپزشكي و دارورساني اهميت پيدا مي كند از روش پليمريزاسيون ميني امولسيوني براي تهيه نانوسفرهاي پليمر قالب مولكولي كاربامازپين استفاده شد. نسبت مولي مولكول الگو به مونومر عاملي يك عامل كليدي در قالب گيري مولكولي مي باشد و با توجه به غير استوكيومتري و نامشخص بودن آن، لذا نسبت بهينه به صورت تجربي بدست آمد. در اين اختراع نانوسفرهاي پليمر قالب مولكولي با كارايي تشخيص خوب در نسبت مولي 1: 4: 16 براي مولكول الگو/ مونومر عاملي / عامل شبكه اي كننده بدست آمدند كه با ظرفيت جذب 2/6 (ميلي گرم كاربامازپين بر گرم پليمر) و كارايي 2/4 برابري نسبت به نانوسفرهاي پليمر غير قابلب مولكولي و همچنين فاكتور گزينش پذيري 54 نسبت به مولكول مشابه اكس كاربازپين وجود سايت هاي تشخيص ويژه براي كاربامازپين را نشان دادند. فاكتور گزينش پذيري 1/7 در محيط پلاسما حاكي از حفظ كارايي آنها در محيط هاي پيچيده بيولوژيك است. رهايش كند كاربامازپبين (9 روز) در محلول سديم دودسيل سولفات اين پليمرها را به عنوان حامل جديد براي دارورساني مطرح مي كند.

اخيرا توجه بسياري به استفاده از پليمرهاي قالب مولكولي MIP به عنوان مواد پذيرنده حاوي سايت هاي گزينش پذير و به ويژه نانو سفرهاي يكنواخت آنها با قابليت كاربرد در زمينه هايي نظير ميكرو استخراج بافاز جامد الكتروكروماتوگرافي مويين و كاربردهاي بيوپزشكي شده است. در اين اختراع براي اولين باز ريزترين نانو سفرهاي يكنواخت MIP با قابليت تشخيص بالا براي دي پيريدامول توسط پليمريزاسيون رسوبي (با شرايط بهينه شده و جديد) تهيه شدند. توسط مخلوط مناسبي از استونيتريل / كلروفرم نانو سفرهاي MIP با ابعاد 88/3 نانومتر در حالت محلول و 50 نانومتر در حالت خشك و شاخص پلي ديسپرسيتي 0/062 بدست آمدندبا استفاده از نسبت مولي مناسب 1: 12: 12 براي مولكول الگو/مونومر عاملي / عامل شبكه اي كننده MIP هاي با خصوصيات تشخيص خوب بدست آمدند چنانكه ميزان جذب 62/7% دي پيريدامول توسط نانو سفرهاي قالب مولكولي ، 3/7 برابر نانوسفرهاي غير قالب مولكولي بودواين خصوصيت در محيط پلاسما نيز حفظ شد. پروفايل هاي رهايش متاثر از نوع حلال پليمريزاسيون و مورفولوژي ذرات سرعت رهايش بسيار كندي را براي MIP ها نشان دادند به گونه اي كه نانوسفرهاي قالب مولكولي تمامي دي پيريدامول را بر خلاف نانوسفرهاي غير قالب مولكولي (51 ساعت) در مدت زمان طولاني تر 401 ساعت آزاد نمودند و اين مواد را به عنوان حامل هاي جديد دارورساني با سرعت رهايش كند مطرح مي كنند.