روش Spin Coating چندين دهه است كه براي بدست آوردن لايه هاي نازك و يكنواخت بر روي سطوح استفاده مي شود. اين روش به طور گسترده در صنعت الكترونيك به كار مي رود كه از جمله كاربرد هاي آن مي توان به ايجاد لايه نازك رزين براي الگو گذاري بر روي ويفر، ايجاد لايه هاي محافظ نظير پليمر در مراحل مختلف توليد مدار هاي مجتمع، پوشش نمايشگر هاي تخت و پوشش ضد بازتاب، توليد ديسك هاي فشرده و غيره اشاره كرد. براي پياده سازي اين روش به نحو احسن، نياز به دستگاهي بنام اسپين كوتر مي باشد كه تمامي نكات و ملزومات مورد نياز اين فرآيند را به دور از دخالت انسان و يا عوامل محيطي، به صورت كاملا اتوماتيك به انجام برساند. براي راه اندازي و كنترل اسپين كوتر نياز به يك واحد كنترل كننده و واسط هاي كاربري مناسب مي باشد بايد بتواند بر فرآيند نظارت كند، تغييرات لازم را در پروفايل به وجود آورد و همچنين امكان ذخيره سازي اطلاعات و آرشيو كردن آن ها را فراهم آورد. همچنين با استفاده از ارتباط از راه دور، كنترل سيستم و مديريت داده ها را ساده تر كند و بر روند گردش موتور و در نتيجه ضخامت رزين نظارت كند. همچنين اين سيستم نياز به يك بخش مكانيكي موثر و بدون لرزش دارد تا بتواند ويفر را در حين چرخش در سرعت بالا با استفاده از پمپ خلا، در جاي خود ثابت نگاه دارد و مانع از پخش نامنظم ماده رزين گردد. فرآيند Spin Coating به طور خلاصه شامل قرار دادن مقداري از مايع رزين بر روي ويفر و سپس چرخاندن ويفر با سرعت بسيار بالا مي باشد (شكل 1). شتاب گريز از مركز موجب پخش شدن يكنواخت مايع روي سطح ويفر مي شود. در مرحله اول به علت پيچيدگي ها و دقت بسيار بالايي كه براي كنترل اين فرآيند نياز است، اين فرآيند نيازمند سيستمي خواهد بود كه توانايي كنترل و تنظيم يكايك مراحل و متغير هاي آن را داشته باشد. در غير اين صورت حتي اندكي تغيير در ضخامت و يا ايجاد شدن ناهمواري بر روي لايه نشانده شده منجر به از بين رفتن كل فرآيند مي شود. اين مراحل و متغير ها شامل تنظيم و كنترل دقيق سرعت چرخش ويفر به صورت خودكار، ايجاد مراحلي با سرعت و شتاب متغير براي كاهش رزين مصرفي و افزايش يكنواختي لايه نشاني، امكان برنامه ريزي راحت براي فرآيند هاي خاص توسط كاربر، نگه داري ويفر بدون لغزش بر روي دستگاه در شتاب و سرعت هاي بسيار بالا، دور نگه داشتن شرايط محيطي نظير جريان هوا و رطوبت و يا ذرات معلق از فرآيند و غيره مي شود.

اانجماد رويان كه با هدف حفظ و ذخيره¬ي طولاني¬مدت اين ذخاير ژنتيكي به كار مي¬رود، به منظور موفقيت، مي¬بايست از اصول كليدي و مهمي تبعيت نمايد. اصلي¬ترين اين موارد، قابليت حفظ بقاي رويان در شرايطي است كه هيچگونه فعاليت بيولوژيكي رخ نداده و رويان پس از گذشت مدت زمان نامعلوم قادر به ادامه¬ي حيات باشد. دستيابي به اين مهم از لحاظ تئوري با ذخيره¬ي رويان در دماي نيتروژن مايع (C 196ᵒ -) ميسر مي¬شود. هرچند سرمادهي و بالعكس، گرمادهي و هم¬چنين حذف آب درون و بين ¬سلولي (به منظور جلوگيري از تشكيل كريستال¬ يخ) رويان اموري چالش برانگيز بوده¬اند كه سالهاست محققين اين حوزه¬ را به تحقيق و سعي و خطا در روش¬هاي گوناگون واداشته¬اند. يكي از ملزومات انجماد رويان، استفاده از مواد سرمامحافظ در محلول¬هاي انجمادي با هدف آبگيري از رويان است. اما آنچه كه موفقيت اين فرايند را تضمين مي¬نمايد تنها حضور مواد سرمامحافظ نيست، بلكه استفاده¬ي مناسب تركيبي از انواع نفوذپذير و نفوذناپذير، در غلظت¬هاي بهينه از عوامل تاثيرگذار مي-باشند. شايان ذكر است اعمال غلظت¬هاي بهينه¬اي از انواع مواد سرمحافظ بايد به گونه¬اي صورت پذيرد كه از شوك اسمزي ممانعت به عمل آيد. به بيان ديگر، اگر رويان مستقيما از محلولي با شرايط فيزيولوژيك به محلولي با غلظت¬هاي نهايي مواد سرمامحافظ (محلول هايپرتونيك) منتقل شود، دچار شوك شديد اسمزي شده كه آسيب به غشاهاي سلولي و بسياري از اندامك-هاي حياتي سلول را در پي خواهد داشت. بنابراين، پژوهشگران طي تحقيقات گسترده و بررسي روش¬هاي گوناگون به پروتكل-هايي دست يافتند كه در آن¬ها غلظت مواد سرمامحافظ به طور پلكاني، طي دو الي چند مرحله افزايش مي¬يابد؛ به گونه¬اي كه در ابتدا رويان در معرض غلظت كمي از مواد سرمامحافظ نفوذپذير قرار مي¬گيرد و در مرحله يا مراحل بعدي اين غلظت¬ها افزايش مي¬يابند و در نهايت، در مرحله¬ي آخر، محلولي حاوي مواد سرمامحافظ نفوذپذير و ماده¬ي سرمامحافظ نفوذناپذير (عموما ساكارز) به منظور آبگيري نهايي استفاده مي¬شود. اگرچه اين روش زنده¬ماني رويان¬ها را پس از انجماد و ذوب به طور چشمگيري افزايش داده است اما آسيب¬هاي مولكولي ناشي از قرارگيري ناگهاني رويان¬ها در معرض غلظت بالاتر مواد سرمامحافظ، طي هر مرحله نسبت به مرحله¬ي پيشين، امري اجتناب¬ناپذير است. با وجود اينكه به كارگيري روش پلكاني افز