در سال هاي اخير، متخصصان با تعداد فزاينده اي از بيماراني روبرو هستند كه از زخم ها و سوختگي ها رنج مي برند؛ زخم هايي كه به سختي درمان مي شوند. در طي ترميم زخم، زخم پوش از محل آسيب ديده محافظت نموده و به بازسازي بافت هاي درم و اپيدرم كمك مي كند. هدف اصلي اين پژوهش، ساخت يك سيستم نوين با رهايش كنترل شده است كه ترميم زخم را نيز بهبود ببخشد. اين زخم پوش از 2 لايه ي به هم چسبيده تشكيل شده است. اين لايه ها شامل يك لايه غشاي پلي كپرولاكتوني متخلخل است كه سلول هاي فيبروبلاست روي آن كشت شد؛ اين غشاي پلي كپرولاكتوني با فيلم سيليكا/ كيتوسان حاوي دارو پوشش داده مي شود. غشاي پلي كپرولاكتوني به روش وارونگي فازي و فيلم هيبريدي كيتوسان / سيليكا از كيتوسان و تترااورتوسيليكات (TEOS) كه آغازگر واكنش سل ژل است، سنتز مي شوند. فيلم كيتوسان / سيليكا حاوي داروي ليدوكايين هيدروكلرايد است. رهايش كنترل شده ليدوكايين هيدروكلرايد از اين سيستم كامپوزيت بررسي شد. همچنين غشاي كامپوزيت با اندازه گيري زاويه تماس آب روي سطح (WCA) ، ميكروسكوپي نيروي اتمي (AFM)، ميكروسكوپي الكتروني روبشي (SEM)، مشخصه يابي شده تا خواص مرفولوژيكي و ميزان ترشوندگي آن معلوم شود. در ضمن، به كمك آناليز FTIR پيوند هيدروژني ميان SiO2 و كيتوسان را ثابت كرديم. رفتار مكانيكي و تورم سيستم در مايع شبيه ساز زخم (PECF) را، نشان داده و در نهايت، سميت سلولي و چسبندگي سلولي نيز به ترتيب، با آزمون MTT و بررسي سلول هاي فيبروبلاست به كمك SEM و رنگ آميزي ارزيابي شد. اين سامانه رهايش دارو، بازده نزديك به μg/(ml.〖cm〗^3 ) 10 دارد؛ اضافه كردن پلي‌اتيلن گلايكول با وزن مولكولي 1500 توانست نرخ رهايش دارو را افزايش و زاويه تماس آب غشاي پلي‌كپرولاكتوني را كاهش داد كه در نتيجه سامانه حاصل، براي رهايش دارو و كشت سلول مناسب‌تر است. براساس نتايج حاصله از آزمون‌هاي برون تن، اين غشاء نانوكامپوزيت مي‌تواند براي ترميم زخم مفيد باشد.

پروژسترون‏ يكي از هورمون‌هاي جنسي زنانه است كه براي سيستم توليد مثل زنان بسيار مهم است و نقش حياتي در تنظيم عملكردهاي بدن خصوصا سيكل قاعدگي و حفظ حاملگي ايفا مي-كند. از داروي پروژسترون در پزشكي براي پيش گيري از حاملگي، سقط، درمان آمنوره و هورمون تراپي در زنان يائسه استفاده مي شود. تاكنون از پروژسترون به صورت ژل واژني، كپسول خوراكي، تزريقي و نورپلنت استفاده شده است. استفاده خوراكي داروها باعث حساسيت، ناتواني در روده و معده شده و نياز به استفاده در برنامه زمان بندي مشخص دارد و نيز در صورت استفاده از آمپول هاي پروژستروني، هر 6 ماه يكبار بايد تزريق انجام شود، همچنين اگر از نورپلنت ها به منظور جلوگيري از بارداري استفاده شود، هر 3-5 سال بايد عمليات تعويض انجام شود به دليل محدوديت هاي ذكر شده، نياز به وجود سيستمي با توانايي رهايش كنترل شده پروژسترون ، احساس شد. در اين پروژه زروژل¬هاي سيليكايي حاصل از روش سل-ژل به دليل غير سمي¬بودن، دماي پايين فرآيند، همگن بودن و توانايي انكپسوله كردن دارو با حفظ خصوصيات فيزيكي و شيميايي آن براي رهايش پروژسترون استفاده شد. ماتريس¬هاي سيليكايي¬خالص، سيليكايي – پلي¬دي¬متيل¬سيلوكساني، سيليكايي حاوي نانوذرات نقره( به عنوان عامل آنتي¬باكتريال) و سيليكايي حاوي PDMS و نانوذرات نقره به كمك روش سل¬ژل دومرحله¬اي سنتز شد و اثر افزودن پلي¬دي¬متيل¬سيلوكسان و نانوذرات نقره بر رهايش دارو بررسي شد . تركيب شيميايي ماتريس¬ها توسط تست FTIR، سايز حفرات ماتريس توسط تست BET، مورفولوژي زروژل¬ها و ميزان عناصر موجود توسط SEM-EDX، رهايش پروژسترون توسط دستگاه UV-vis مورد مطالعه قرار گرفت. همچنين تست آنتي¬باكتريال به منظور بررسي آنتي¬باكتريال بودن ماتريس¬هاي حاوي نانوذرات انجام گرفت. طبق نتايج بدست آمده با افزودن پلي¬دي¬متيل¬سيلوكسان از ميزان رهايش انفجاري پروژسترون كاسته مي¬شود. دليل اين امر تشكيل پيوند هيدروژني بين گروه¬هاي OHانتهايي موجود در پلي¬دي¬متيل-سيلوكسان و سيلانول¬هاي حاصل از هيدروليز تترااتيل-ارتوسيليكات و ايجاد ساختاري با اندازه ذرات درشت¬تر و حفرات كوچك¬تر در نتيجه سختي نفوذ دارو، حركت حلال در ماتريس، شستن دارو و بيرون آوردن آن مي¬باشد. همچنين با افزودن نانوذرات نقره، فرايند تراكم با سرعت انجام شده و نانوذرات در حفرات ماتريس قرار گرفته و باعث كاهش سايز حفرات در نتيجه كاهش رهايش پروژسترون مي¬شوند. بنابراين PDMS به عنوان عامل شبكه¬ساز و نانوذرات نقره(به عنوان عامل آنتي¬باكتريال) مي¬توانند رهايش پروژسترون را كنترل كنند. همچنين در صورت افزودن نانوذرات نقره همزمان با PDMS از ميزان رهايش انفجاري پروژسترون كاسته مي¬شود.