پروژسترون‏ يكي از هورمون‌هاي جنسي زنانه است كه براي سيستم توليد مثل زنان بسيار مهم است و نقش حياتي در تنظيم عملكردهاي بدن خصوصا سيكل قاعدگي و حفظ حاملگي ايفا مي-كند. از داروي پروژسترون در پزشكي براي پيش گيري از حاملگي، سقط، درمان آمنوره و هورمون تراپي در زنان يائسه استفاده مي شود. تاكنون از پروژسترون به صورت ژل واژني، كپسول خوراكي، تزريقي و نورپلنت استفاده شده است. استفاده خوراكي داروها باعث حساسيت، ناتواني در روده و معده شده و نياز به استفاده در برنامه زمان بندي مشخص دارد و نيز در صورت استفاده از آمپول هاي پروژستروني، هر 6 ماه يكبار بايد تزريق انجام شود، همچنين اگر از نورپلنت ها به منظور جلوگيري از بارداري استفاده شود، هر 3-5 سال بايد عمليات تعويض انجام شود به دليل محدوديت هاي ذكر شده، نياز به وجود سيستمي با توانايي رهايش كنترل شده پروژسترون ، احساس شد. در اين پروژه زروژل¬هاي سيليكايي حاصل از روش سل-ژل به دليل غير سمي¬بودن، دماي پايين فرآيند، همگن بودن و توانايي انكپسوله كردن دارو با حفظ خصوصيات فيزيكي و شيميايي آن براي رهايش پروژسترون استفاده شد. ماتريس¬هاي سيليكايي¬خالص، سيليكايي – پلي¬دي¬متيل¬سيلوكساني، سيليكايي حاوي نانوذرات نقره( به عنوان عامل آنتي¬باكتريال) و سيليكايي حاوي PDMS و نانوذرات نقره به كمك روش سل¬ژل دومرحله¬اي سنتز شد و اثر افزودن پلي¬دي¬متيل¬سيلوكسان و نانوذرات نقره بر رهايش دارو بررسي شد . تركيب شيميايي ماتريس¬ها توسط تست FTIR، سايز حفرات ماتريس توسط تست BET، مورفولوژي زروژل¬ها و ميزان عناصر موجود توسط SEM-EDX، رهايش پروژسترون توسط دستگاه UV-vis مورد مطالعه قرار گرفت. همچنين تست آنتي¬باكتريال به منظور بررسي آنتي¬باكتريال بودن ماتريس¬هاي حاوي نانوذرات انجام گرفت. طبق نتايج بدست آمده با افزودن پلي¬دي¬متيل¬سيلوكسان از ميزان رهايش انفجاري پروژسترون كاسته مي¬شود. دليل اين امر تشكيل پيوند هيدروژني بين گروه¬هاي OHانتهايي موجود در پلي¬دي¬متيل-سيلوكسان و سيلانول¬هاي حاصل از هيدروليز تترااتيل-ارتوسيليكات و ايجاد ساختاري با اندازه ذرات درشت¬تر و حفرات كوچك¬تر در نتيجه سختي نفوذ دارو، حركت حلال در ماتريس، شستن دارو و بيرون آوردن آن مي¬باشد. همچنين با افزودن نانوذرات نقره، فرايند تراكم با سرعت انجام شده و نانوذرات در حفرات ماتريس قرار گرفته و باعث كاهش سايز حفرات در نتيجه كاهش رهايش پروژسترون مي¬شوند. بنابراين PDMS به عنوان عامل شبكه¬ساز و نانوذرات نقره(به عنوان عامل آنتي¬باكتريال) مي¬توانند رهايش پروژسترون را كنترل كنند. همچنين در صورت افزودن نانوذرات نقره همزمان با PDMS از ميزان رهايش انفجاري پروژسترون كاسته مي¬شود.