مواد رنگزاي طبيعي در كاربرد داراي محدوديت هاي فراواني مي باشند كه از جمله مهمترين آنها مي توان به محدوديت منابع و فامهاي حاصل از آنها اشاره نمود از اين رو شناسايي و يافتن منابع جديد رنگزاهاي طبيعي با هدف كاهش اين محدوديتها از موضوعات مورد توجه بسياري از پژوهشگران بوده است امروزه يكي از رويكردهاي مورد توجه استفاده بهينه از ضايعات فرايندهاي صنعتي و استفاده مجدد آنهاست. بنابراين استفاده از چنين موادي هم به عنوان منابع رنگزاي طبيعي و هم به لحاظ موارد زيست محيطي واقتصادي مي تواند مورد توجه باشد. بنابر آمارهاي موجود مساحت جنگلهاي درختان پهن برگ در شمال ايران در حدود 1/8 ميليون هكتار است كه اين درختان منبع اصلي چوب مورد نياز صنايع مربوط به چوب مشغول به كار در اين منطقه مي باشند. از جمله ضايعات اصلي كارخانجات صنايع چوب و همچنين كارگاههاي چوب بري خاك چوب حاصل از برش و عمليات رداخت محصولات چوبي مي باشد. در حال حاضر چنين ضايعاتي داراي كاربردي كاملا تعريف شده نبوده و بعضا به مصارف متفرقه رسيده و از بهره وري مناسبي برخوردار نمي باشند و درغالب موارد تنها ايجادكننده هزينه هايي سنگين در تخليه و جابجايي هستند. در اين ميان با توجه به اينكه درخت جنگلي آزاد در ساختار خود داراي ماده رنگزا مي باشند لذا از ضايعات آن مي توان به عنوان منبع رنگزاي طبيعي استفاده نمود. از موارد قابل توجه در چنين رويكردي در مرحلهاول ايجاد امكان استفاده از حجم وسيعي از اين ضايعات دور ريز و ايجاد ارزش افزوده در استفاده از آنها مي باش.د.