دارورساني به چشم از مهم¬ترين چالش¬ها در درمان بيماري¬هاي چشمي بوده كه روش¬هاي متداول نظير استفاده از قطره يا لنز چشمي و تزريق داخل چشم علاوه بر كارايي پايين داراي معايبي مي¬باشند. به همين دليل در حال حاضر مسيرهاي خارج چشمي اقبال گسترده¬اي در ميان پژوهشگران يافته اند. با اين وجود استفاده از اين مسير نيز داراي مشكلاتي از جمله زدوده شدن دارو به وسيله جريان سيالاتي موجود در پشت چشم مي¬باشد. جهت حل اين مشكل٬ ذرات پليمري مغناطيسي حاوي دارو استفاده شد به اين صورت كه ذرات در پشت چشم تزريق شده (در ناحيه پشتي كره چشم) و سپس ميدان مغناطيسي از جلوي چشم (بيرون چشم) اعمال شده و سبب كشيده شدن ذرات به قسمت خارجي پشتي چشم مي¬شود و در نتيجه ذرات توسط جريان سيالاتي پشت چشم حمل و زدوده نخواهند شد. در نتيجه دارو از ذرات آزاد شده و از بافت پشتي چشم عبور كرده و وارد چشم مي¬شود. استفاده از پليمر چسبنده زيستي سبب چسبيدن ذرات به بافت پشتي چشم پس از اعمال ميدان مغناطيسي و بهبود دارورساني خواهد شد. در نتيجه اين روش به عنوان روشي نوين جهت دارورساني به چشم مخصوصا درمان بيماري¬هايي كه نياز به تزريق مكرر به چشم دارند٬ مي¬باشد.