اين اختراع در حوزه فناوري هاي جداسازي غشايي صورت پذيرفته است. در واقع اين اختراع نوعي از غشا هاي هيبريدي ماتريس آميخته مي باشد. كاربرد اصلي غشاهاي هيبريدي ماتريس آميخته مانند اين اختراع در جداسازي گازها از يكديگر، جداسازي پارافين ها از اولفين ها و خالص سازي آب از آلاينده هاي آلي مي باشد. زئوليت بتا سنتز شده از شركت آمريكايي اينترنشنال زئوليست مطابق مشخصات ضميمه تهيه گرديد. از اهداف مهم اين اختراع مي توان به ساخت يك غشا با ميزان تراوش بالا و انتخاب پذيري مناسب كه حاصل تركيب خواص غشاهاي پليمري و زئوليتي است، اشاره نمود. به اين روش ساخت غشاي ماتريس آميخته مي گويند كه در صورت نشاندن بر روي يك پايه متخلخل يك غشا هيبريدي ماتريس آميخته به دست مي آيد. در اين اختراع ابتدا با تركيب پليمر PDMS با هپتان، دي بوتيل تين دي لائورات (DBTL)، تترااتيل اورتوسيليكات (TEOS)، يك مخلوط پليمري تهيه گرديد. سپس زئوليت بتا به اين مخلوط اضافه گرديد. مخلوط حاصل در حمام التراسونيك قرار داده شد. سپس اين مخلوط به روش ريخته گري محلول بر روي پايه آلوميناي فعال به صورت يك لايه نشانده شد. از روش فشاري براي سنتز پايه ها استفاده شد. براي اين منظور پودر آلفا آلومينا با اندازه 1 ميكرون با ماده چسباننده، پلي وينيل الكل يا كربوكسي متيل سلولز، تركيب مي شود. سپس پودر حاصل در قالب مخصوص ديسكي با قطر 21 ميلي متر ريخته شد و تحت فشار 500 بار قرار گرفت. سپس پودر فشرده شده كه شكل ديسكي به خود گرفته داخل كوره تا دماي 1450 درجه سانتي گراد پخته شد تا آلوميناي متخلخل حاصل شود. سپس غشا هيبريدي تحت شرايط كنترل شده عملياتي ( دماي 160 درجه سانتي گراد به مدت 3 ساعت) در آون پخت شد. پس از سنتز غشاء محصول به دست آمده در سيستم جداسازي گاز با مدول انتها بسته (dead end) قرار داده شد. نتايج حاصل حاكي از تراوش خوب و انتخاب پذيري مناسب اين غشا است. همچنين غشا بدست آمده تحت آناليز SEM هم از جهت ساختارشناسي سطح و هم از نظر سطح مقطع و تشكيل لايه هاي غشا قرار گرفت.

يكي از روش هاي جداسازي گازها استفاده از غشاءهاي پليمري مي باشد، كه اين نوع غشاء ها به دو شكل صفحه اي و الياف تو خالي تهيه مي شوند. از آنجايي كه غشاءهاي الياف توخالي سطح تماس زيادي در واحد حجم را تأمين مي كنند، مورد توجه بسياري از محققين قرار گرفته است. در اين تحقيق به ساخت غشاء اليافت توخالي پليمري و همچنين تست آن از لحاظ عبوردهي گاز پرداخته شده است. غشاء هاي الياف توخالي به دو روش اكستروژن مذاب (ريسندگي مذاب) و محلول (ريسندگي محلول) تهيه مي شوند كه در اين تحقيق روش اكستروژن مذاب در تهيه غشاء الياف توخالي مورد استفاده قرار گرفته است. تهيه غشاء الياف توخالي به اين روش در چند مرحله انجام مي شود. ابتدا تهيه پليمر مذاب، پس از آن شكل دهي الياف به صورت توخالي با استفاده از قالب، به دنبال آن سرد كردن الياف مذاب و در نهايت كشش الياف تهيه شده براي رسيدن به ساختار مناسب و يكنواخت. به اين ترتيب غشاء الياف توخالي از جنس پلي پروپيلن و پلي كربنات كه از پليمرهاي تجاري رايج در ساخت غشاء جداسازي گاز مي باشند، تهيه گرديد. يكي از مشكلات غشاءهاي جداسازي گاز، پائين بودن مقاومت مكانيكي آن مي باشد زيرا ضخامت آن بسيار كم و در حد ميكرون مي باشد. براي افزايش مقاومت مكانيكي غشاء از نانوذرات سيليكا در ساختار غشاء استفاده گرديد، كه علاوه بر افزايش مقاومت غشاء، نانو ذرات اضافه شده به ساختار پليمر موجب افزايش انتخابگري غشاء نيز مي گردد. پس از تهيه غشاء از لحاظ عبوردهي گازهاي منفرد اكسيژن، نيتروژن و دي اكسيد كربن مورد بررسي و تست قرار گرفت. پارامترهاي جداسازي غشاء ساخته شده كه شامل عبوردهي و انتخابگري مي باشد براي گازهاي اكسيژن، نيتروژن و دي اكسيدكربن به دست آمد. نتايج نشان داد كه افزايش نانو ذرات سيليكا به ساختار غشاء موجب افزايش انتخابگري دي اكسيد كربن به نيتروژن براي غشاء پلي كربنات به ميزان 21 درصد گرديد.