‏ ‏سيستم كنترل و مانور با تغيير مركز ثقل ‏راه متداول براي كنترل و مانور هواگردها، استفاده از سطوح كنترل ( control suraces ‏) ‏ است. اين سطوح كنترل وابسته به جريان هواي گذرنده از آن و نيروهاي آ يروديناميكي است. وابسته بودن اين سطوح به نيروهاي آ يروديناميكي باعث بوجود آمدن محدوديت هايي بر آن ها مي شود. بطور مثال كاربرد شهپرها هنگام واماندگي بال ها براي كنترل هواپيما كاهش مي يابد! در شرايطي كه طراحان هواپيما براي كنترل و مانور با محدوديت هايي رودر رو هستند كه براي رفع آن ها روش هايي را ابداع كرده اند. از جمله اين محدوديت ها رسيدن به زاويه حمله AOA) ‏) بالا است. استفاده از سيستم تغيير بردار رانش(تفيير جهت گازهاي خروجي) و استفاده از راكت هاي كمكي كه روش اول در جنگنده ها ي جديد استفاده مي شود و از تركيب دو روش فوق در موشك ها استفاده مي شود. ‏سيستم تغيير مركز ثقل براي جايگزيني با سيستم هاي راكتي و تغيير بردار رانش طراحي شده است. از ويژگي هاي اين سيستم وابسته نبودن به پيشران مي باشد كه در هواگردهاي خورشيدي قابل استفاده است. در اين سيستم، مركز ثقل هواپيما بوسيله ي جابجايي وزنه هايي در طول بدنه و بال تفيير مي كند. ريل هايي در هواپيما تعبيه شده كه وزنه ها توسط موتورهايي جابجا مي شوند. ‏با افزايش تعداد ريل ها و وزنه ها، مي توان مركز ثقل را در هر نقطه ي دلخواهي منتقل كرد. پس از اعلام نقطه توسط خلبان، كامپيوتري بايد ميزان حركت هر وزنه را با توجه به وضعيت هواپيما (صود يا نزول يا پروازمستقيم الخط) تعيين كند. سپس وزنه ها بر ريل قفل مي شوند. ‏با تغيير مركز ثقل مركز اثر نيروها جابجا مي شود. گشتاورهايي ايجاد ميشوند كه غلتش، پيچش، سمتش را ممكن مي سازند. همين طور كارايي شهپرها و ... نيز تفيير مي كند. ‏