ليكن پلان يك بيماري مزمن التهابي ايمونولوژيك پوستي – مخاطي است كه شيوع آن در جوامع مختلف 2-5/0 درصد گزارش شده است. مسئله درمان ليكن پلان دهاني با توجه به شيوع بالاي آن و اين كه درمان قاطعي براي آن وجود ندارد، همواره ازبرنامه ها و نيازهاي درماني بيماريهاي دهان بوده ومي باشد. در بين درمانهاي انجام شده كورتيكو استروئيدها به عنوان موثرترين دارو، در درمان اين بيماري شناخته شده است. رتينوئيدها نيز به عنوان درمان موفق در ليكن پلان دهاني مطرح مي باشند و داراي خاصيت ضد كراتينزاسيون و تنظيم كننده سيستم ايمني است. بدليل اينكه هم رتينوئيد و هم كورتيكو استروئيدهاي موضعي داراي اثرات درماني و كنترل كننده واكنش ايمني در ليكن پلان دهاني هستند.دراين تحقيق تركيب اين دودارو به صورت 2 تا3باردر روز به مدت2 تا3هفته تاثير بسيار چشمگيري در بهبود ضايعات كراتونيك و اروزيو ليكن پلان دهاني نسبت به پماد تريامسينولون به تنهايي داشته و مقدار دوزكورتيكو استروئيد(نصف دوزمعمول) بدليل تركيب با اسيدرتينوييك وزمان بهبودي كاهش يافته است.بنابراين هدف ما ارائه اين دارو به داروهاي ژنريك ايران بوده تا گامي مثبت در حمايت از سلامت بيماران و كاهش عوارض ناشي از عدم درمان بيماري باشد

زمينه فني: پزشكي در صورتي كه يك زوج بعد از گذشت يك سال بدون استفاده از روش هاي پيشگيري از بارداري باردار نشوند، نابارور محسوب مي شوند. يكي از علل ناباروري افزايش ميزان راديكال هاي آزاد اكسيژن در بدن است. توليد مقادير بالاي راديكال هاي آزاد اكسيژن تاثيرات منفي بر اسپرم دارد ازجمله سبب كاهش بقاي اسپرم، آسيب به ساختار و تماميت هسته اسپرم مي شود. فرآيند اخير با ميزان لقاح تخمك- اسپرم و همچنين با كاهش تحرك اسپرم ها ارتباط دارد و مي تواند سبب ناباروري شود. آنتي اكسيدان ها تركيباتي هستند كه از سلول در برابر آسيب هاي ناشي از راديكال هاي آزاد اكسيژن حفاظت مي كنند. اين تركيبات به دو دسته مصنوعي و طبيعي تقسيم مي شوند. در بسياري از گونه هاي گياهان آنتي و با نام بوميCalligonum گونه comosumاكسيدان هاي طبيعي يافت مي شوند، از جمله اين گياهان اسكنبيل از راسته علف هفت بند مي باشد. ثابت شده است كه عصاره اين گياه داراي خواص آنتي اكسيداني مي باشد و در صورت تجويز مي تواند بر كارايي سيستم توليد مثل تاثير بگذارد و از ميزان ناباروري كه از معضلات جوامع پيشرفته محسوب مي شود، بكاهد.

يك سري از تركيبات مزدوج مشتق شده تبائين با آلكيل و آريل ماله ايميدها از طريق واكنش ديلز - آلدر تهيه و اثر ضد دردي آنها توسط آزمون فرمالين و عملكرد اختصاصي آنها از طريق مهار انقباض الكتريكي عضلات صاف ايلئوم خوكچه هندي و وازوفران مورد بررسي قرار گرفت. نتايج آزمون فرمالين و مطالعات كامپيوتري مشخص نمود با افزايش حلاليت در چربي ميزان اثر ضد دردي بالا رفته بطوري كه تركيب F بيشترين فعاليت ضد دردي را در مقايسه با مرفين از خود در فاز مزمن نشان داد. تركيبات تهيه شده در فاز حاد درد مشابه مرفين عملكرده و تنها تركيب C در اين فاز موثرتر از مرفين بوده است. تركيب C علاوه بر اثر ضد دردي قوي در هر دو فاز نسبت به مرفين با IC50 كمتري به گيرندهµ ايجاد اتصال مي نمايد و بطور اختصاصي تر عمل مي نمايد. مطالعات داكنيگ مشخص نمود كه همين تركيب در موقعيت مناسب تر با گيرنده µ نسبت به ساير تركيبات اتصال ايجاد كرده و بطور غير اختصاصي به گيرنده كاپا و دلتا اتصال مي يابد. علت فعاليت بيشتر تركيبات در فاز مزمن درد را مي توان به ساختار ليپوفيل آنها و رسيدن تركيبات به قسمتهاي داخليتر مغز دانست و يا آنرا به علت تداخل ساير سيستمهاي موثر در حس درد و مهار اين مسير بطورهمزمان دانست.