توده اي شدن پروتئين ها مهم ترين جنبه ناپايداري پروتئين ها مي باشد كه تقريباَ در تمامي مراحل توسعه يك داروي پروتئيني ممكن است بروز نموده و مي تواند باعث كاهش فعاليت، محلوليت و تغيير ايمونوژنيسيتي آن شود. داروي اينترفرون آلفا-2 بتا براي درمان طيف وسيعي از بيماري هاي ويروسي و سرطان ها كاربرد دارد، اما به دليل پايداري ضعيف اين بيومولكول، توسعه يك شكل دارويي پايدار از اينترفرون آلفا همچنان به عنوان يك چالش بزرگ مطرح بوده و گزارشاتي وجود دارد كه نشاندهنده افزايش ايمني زايي به دنبال تجويز فرآورده هاي آن و به دليل توده‌اي شدن مي باشد. در اين اختراع كارايي اكتوئين به عنوان يك اكستريموليت محافظت كننده اينترفرون آلفا-2 بتا از ناپايداري‌هاي فيزيكي، بويژه توده‌اي شدن، در برابر اعمال استرس هاي دمايي و مكانيكي با استفاده از روش هاي آناليز متعددي مورد بررسي قرار گرفت. نتايج روش هاي مختلف كروماتوگرافي، كدورت سنجي، الكتروفورز و آناليز اندازه ذره‌اي نشاندهنده كاهش توده اي شدن در حضور اكتوئين در برابر استرس هاي به كار رفته بود. نتايج مطالعات بررسي ساختار دوم و سوم پروتئين نيز حاكي از پايداري پروتئين در برابر استرس هاي اعمال شده در حضور اكتوئين مي باشد. در مجموع نتايج اين مطالعات نشان داد كه اكتوئين به عنوان يك اكسپيان بسيار موثر مي‌تواند در غلظت‌هاي پايين، پروتئين دارويي اينترفرون آلفا-2 بتا را در برابر استرس هاي حرارتي و مكانيكي محافظت نمايد.

اينترفرون ها از جمله پروتئين هاي درماني هستند كه داراي مشكل ناپايداري مي باشند. پايداري ضعيف اينترفرون ها موجب افزايش احتمال تخريب پروتئين در طي فرآيند هاي مختلف داروسازي شده و به دليل افزايش احتمال اثرات ايمني¬زايي و عدم يكنواختي دوز تجويز شده در حين درمان، مشكل ساز مي باشد. توده اي شدن پروتئين در اين بين مي تواند باعث كاهش فعاليت، حلاليت و تغيير ايمني¬زايي آن شود. با توجه به اهميت باليني و همچنين رويكرد تحقيقاتي و توليدي كه براي تهيه و فرمولاسيون اين پروتئين در تمامي دنيا و از آن جمله در ايران وجود دارد، در اين اختراع اينترفرون آلفا به عنوان يك داروي مدل براي بررسي فعاليت بيولوژيكي و توده اي شدن در مطالعات پايداري انتخاب شده و ضمن استفاده از روشهاي معتبر براي آناليز كيفي و كمي پروتئين در محلول، امكان حفظ فعاليت بيولوژيكي و كنترل توده اي شدن آن با استفاده از سالوت هاي سازگار مورد بررسي قرار گرفت. آزمون تعيين پوتنسي نشان داد كه استفاده از سالوت هاي سازگار مي تواند به صورت معني داري باعث حفظ فعاليت بيولوژيكي پروتئين در برابر استرس هاي اعمال شده شود. نتايج روش هاي مختلف SE-HPLC، كدورت سنجي، SDS-PAGE و DLS نشاندهنده كاهش توده اي شدن در حضور هيدروكسي اكتوئين در برابر استرس هاي به كار رفته بود. نتايج مطالعات اسپكتروپلاريمتري دورنگ نمايي دوراني و اسپكتروفلوريمتري نيز حاكي از پايداري ساختار دوم و سوم پروتئين در برابر استرس هاي اعمال شده در حضور هيدروكسي اكتوئين مي باشد. در مجموع نتايج اين مطالعات نشان داد كه هيدروكسي اكتوئين به عنوان يك اكسپيان بسيار موثر مي‌تواند در غلظت‌هاي پايين، پروتئين دارويي اينترفرون آلفا-2 بي را در مطالعات پايداري در برابر استرس ها، پايدار نمايد.

ليدوكائين به عنوان يك داروي بي‌حس كننده موضعي، با احتمال كم بروز واكنش هاي آلرژيك و طول مدت بي‌حس‌كنندگي متوسط، در فرآورده هاي موضعي با هدف تسكين خارش و درد ناشي از برخي از بيماري‌هاي پوستي، درمان ناراحتي و خارش ناشي از بيماري هاي ناحيه مقعد و همچنين در فرآيندها وآزمون‌هاي پوستي و آرايشي، با ايجاد بي‌حسي موقت و كاهش احساس در پوست و غشاء‌هاي مخاطي، مورد استفاده قرار مي گيرد. محلوليت ذاتي اين دارو كم بوده، ولي از قابليت نفوذ خوبي برخوردار است. افزايش محلوليت و جذب داروهاي كم محلول درآب مانند ليدوكائين، چالش بسيار بزرگ در مسير تهيه و توسعه اشكال دارويي موضعي است. علاوه بر اين موضوع، تاخير در شروع اثر دارو و ايجاد بي‌حس كنندگي ناكافي، از ديگر مشكلات فرآورده هاي موضعي حاوي ليدوكائين موجود در بازار دارويي مي باشد. سامانه هاي ميكروامولسيوني به عنوان حامل هاي ذره‌اي در ابعاد 100 – 10 نانومتر، سامانه‌هاي شفاف و پايدار از نظر ترموديناميكي هستند كه با اضافه كردن حداقل يك تركيب سورفكتانت (و احتمالا يك تركيب كمك سورفكتانت) به مخلوط روغن و آب، بطور خودبخود تشكيل شده و قادر هستند بسته به نوع ميكروامولسيون تشكيل شده، داروهاي هيدروفيل (آب دوست) و هيدروفوب (آب گريز) را در مقادير نسبتا زياد، سولوبيليزه نمايند. كاربرد موضعي ميكروامولسيون ها به دليل ويسكوزيته كم و لذا زمان ماندگاري پايين در محل مصرف، محدود شده است. يكي از راه‌كارها براي غلبه بر اين مشكل، تهيه ژل‌هاي ميكروامولسيوني است كه علاوه بر ويژگي هاي ميكروامولسيون ها، از ويسكوزيته بالا (مناسب)، شفافيت و عدم ايجاد تحريك پوستي نيز برخوردار هستند. در اين اختراع با در نظر گرفتن خصوصيات ويژه سامانه ميكروامولسيوني (از قبيل وجود تعداد زياد ذرات در اندازه نانو و به تبع آن سطح بي نهايت زياد ناحيه بين سطحي ذرات، افزايش ظرفيت سولوبيليزاسيون دارو، افزايش گراديان غلظت و فعاليت ترموديناميكي دارو به سمت پوست، افزايش جذب پوستي و سرعت نفوذ دارو از راه پوست (به واسطه وجود اجزاي سازنده ژل ميكروامولسيوني)، اين فرضيه مطرح گرديد كه نه تنها با استفاده از يك پايه ژل ميكروامولسيوني مي‌توان محلوليت داروي ليدوكائين در حامل موضعي را افزايش داد، بلكه با افزايش زمان ماندگاري بر روي موضع و نفوذ دارو به پوست، شروع اثر دارو كاهش يافته و بنابراين، اثربخشي دارو بهبود مي‌يابد.

طي چندين سال گذشته، كاربرد فن آوري نانو در فارماسيوتيكس و دارورساني رشد چشمگيري داشته است، بگونه‌اي كه فرآورده‌هاي دارويي كه با اصول اين فن‌آوري توسعه يافته‌اند، تحت عنوان محصولات نانوفارماسيوتيكال نامگذاري شده‌اند. استفاده از نانوتيوب‌هاي كربني، يكي از جديدترين استراتژي‌هايي است كه در آن از اصول نانوفن‌آوري استفاده گرديده است. نانوتيوب‌هاي كربني كه ابتدا توسط Iijimaدر سال 1991 معرفي شد، داراي ساختار‌هاي منحصر بفرد بوده و از خواص مكانيكي، حرارتي، مغناطيسي، نوري، الكتريكي، سطحي و شيميايي قابل توجهي برخوردار هستند. مجموعه اين خواص و ويژگي‌ها سبب شده است كه نانوتيوب‌هاي كربني كاربرد وسيع و گوناگوني يافته و به عنوان يك رويكرد اميدواركننده براي دارورساني در درمان سرطان مطرح شوند. نانوتيوب‌هاي كربني در واقع ساختارهاي استوانه‌اي توخالي در ابعاد نانو هستند. قطر اين ساختار‌ها در محدوده 100-5/0 نانومتر و طول آن‌ها در محدوده 20 نانومتر تا 50 ميكرون قراردارد. اين نانوساختارها، از صفحات لوله شده گرافن مركب از اتم‌هاي كربن داراي آرايش شش ضلعي هيبريدي sp2 تشكيل شده‌اند و بسته به تعداد لايه‌هاي گرافني، به دو گروه نانوتيوب‌هاي كربني تك لايه و چند لايه تقسيم بندي مي‌شوند. در حقيقت، وجود اتم‌هاي كربني هيبريدي sp2 و حلقه‌هاي كربني سبب شده است كه نانوتيوب‌هاي كربني از انعطاف پذيري مطلوبي برخوردار باشند.