امروزه طب ترميمي، بهترين مسير جايگزيني بافتهاي از دست رفته طي انواع بيماريها و يا حوادث تروماتيك مي باشد. در راهكار مهندسي بافت سلولهاي بافت مورد نظر روي بستر سه بعدي قرار داده شده و بافت مصنوعي ساخته مي شود. چالش عمده در اين زمينه، رگزايي است كه با توجه به اهميت خونرساني كافي به سلولهاي پيوند شده روشهاي متعددي براي حل آن به كار گرفته شده است. غالب اين روشها بسيار پرهزينه بوده و با توجه به ناپايداري و طول عمر كوتاه فاكتورهاي رشد از كارايي لازم برخوردار نيستند. روش پيشنهادي در اين طرح، پيوند سلولهاي بنيادي مزانشيمي مشتق از سلولهاي بنيادي جنيني انساني با بيش بيان القا پذير فاكتور رشد اندوتليالي عروقي، به عنوان سلول تسريع كننده رگزايي به همراه سلول مورد نياز براي بافت مصنوعي است. پيوند اين سلولها رگزايي را تسريع كرده و در نتيجه بقاي سلول مورد نياز و عملكرد طبيعي آن حفظ مي شود. بعلاوه اين روند از نظر اقتصادي نسبت به ساير روشها بصرفه بوده و با بيان سطوح بالاتري از فاكتور رشد كارايي بهتري دارد. مزيت ديگر اين سيستم القاپذير بودن بيان فاكتور رشد اندوتليالي عروقي است كه فقط در صورت وجود تتراسايكلين در محيط بيان صورت مي گيرد و در عدم حضور آن ژن خاموش شده و از عوارض احتمالي بيان دائمي آن جلوگيري مي شود.

پيوند جزاير لانگرهانس پانكراس، ازجمله مهمترين منابع جهت جايگزيني سلول هاي بتا در بيماران ديابتي مي باشد. با توجه به حساسيت ويژه سلولهاي بتاي موجود در جزايرپانكراس، روش جداسازي اين جزاير از اهميت خاصي در زنده ماني و ميزان عملكرد آنها پس از پيوند برخوردار ميباشد. پروتكلهاي موجود در اين زمينه به لحاظ آزمايشگاهي نياز به فرايند پيچيده و زمانبري دارد و از نظر هزينه مواد مصرفي و نيروي كار جزء فرايندهاي پرهزينه محسوب ميشود. بعلاوه جزاير حاصل از اين روشها بازدهي و خلوص پاييني دارند. پروتكل جديد براي جداسازي جزاير پانكراسي موش با بازدهي و خلوص بالا، علاوه بر احتساب استانداردهاي لازم براي بازدهي و خلوص جزاير جدا شده، توسط يك نفر و با هزينه مواد مصرفي پايين در محيط آزمايشگاه معمولي قابل انجام بوده و لذا از نظر اقتصادي كاملا باصرفه ميباشد. اين پروتكل شامل مراحل آماده سازي كلاژناز و محيط، برداشت پانكراس، فاز هضم آنزيمي و فاز خالص سازي است كه هر مرحله داراي چندين زير مرحله ميباشد. انجام مراحل مذكور به جداسازي جزاير پانكراس موشي با بازدهي و خلوص بالا مي انجامد كه به عنوان زيربنا جهت پژوهش در زمينه درمان ديابت استفاده مي شود.

در بيماري ديابت نوع 1، سلول هاي بتاي پانكراس توسط سيستم ايمني تخريب مي شوند. با پيشرفت ديابت، بيماران به تزريق روزانه ي انسولين وابسته مي شوند. تحقيقات متعددي براي يافتن استراتژيهاي موثر درماني در حال انجام است. براي بررسي ايمني و كارآمدي يافته هاي اين تحقيقات از مراحل پايه آزمايشگاهي به مراحل باليني، آزمايشات پيش-باليني در حيوانات آزمايشگاهي الزامي است. يافته هاي حاصل از مطالعه در مدل هاي پريماتي به دليل شباهت هاي ايمونولوژيك، فيزيولوژيك و آناتوميك با انسان، از اهميت ويژه اي برخوردارند. بنابراين اختراع حاضر براي توسعه روش توليد مدل مبتلا به ديابت در گونه اي از پريماتها با عنوان rhesus monkey با تكنيك تزريق مقادير كم استرپتوزوتوسين در دفعات متعدد براي اولين بار در ايران طراحي شده است. فرايند القاي ديابت در اختراع حاضر منجر به ايجاد مدل حيواني شده است كه با تغيير ميزان سيتوكين هاي سرمي از جمله افزايش سيتوكين هاي پيش التهابي IL-6 و IL-1β و كاهش سيتوكين هاي ضد التهاب IL-4، IL-10 و TGF-β1 قادر است شرايط التهابي را كه در نتيجه اين تغيير جهت پاسخ سيتوكين ها از وضعيت TH2 به وضعيت TH1، مشابه آنچه در بيماري ديابت نوع 1 در انسان اتفاق مي افتد، شبيه سازي كند.