در بيماري ديابت نوع 1، سلول هاي بتاي پانكراس توسط سيستم ايمني تخريب مي شوند. با پيشرفت ديابت، بيماران به تزريق روزانه ي انسولين وابسته مي شوند. تحقيقات متعددي براي يافتن استراتژيهاي موثر درماني در حال انجام است. براي بررسي ايمني و كارآمدي يافته هاي اين تحقيقات از مراحل پايه آزمايشگاهي به مراحل باليني، آزمايشات پيش-باليني در حيوانات آزمايشگاهي الزامي است. يافته هاي حاصل از مطالعه در مدل هاي پريماتي به دليل شباهت هاي ايمونولوژيك، فيزيولوژيك و آناتوميك با انسان، از اهميت ويژه اي برخوردارند. بنابراين اختراع حاضر براي توسعه روش توليد مدل مبتلا به ديابت در گونه اي از پريماتها با عنوان rhesus monkey با تكنيك تزريق مقادير كم استرپتوزوتوسين در دفعات متعدد براي اولين بار در ايران طراحي شده است. فرايند القاي ديابت در اختراع حاضر منجر به ايجاد مدل حيواني شده است كه با تغيير ميزان سيتوكين هاي سرمي از جمله افزايش سيتوكين هاي پيش التهابي IL-6 و IL-1β و كاهش سيتوكين هاي ضد التهاب IL-4، IL-10 و TGF-β1 قادر است شرايط التهابي را كه در نتيجه اين تغيير جهت پاسخ سيتوكين ها از وضعيت TH2 به وضعيت TH1، مشابه آنچه در بيماري ديابت نوع 1 در انسان اتفاق مي افتد، شبيه سازي كند.