"سيستمهاي رهايش دارو بر پايه نانوذرات به منظور درمان سرطان توسعه يافته و مواد بسياري به عنوان حامل به منظور بهبود تاثير درماني و ايمني داروهاي ضد سرطان مورد بررسي قرار گرفتند. تحقيق پيش رو جهت ساخت و طراحي سيستم رهايش دارو بر پايه ايمونوگلوبولين G، به منظور رهايش كنترل شده داروي ضد سرطان اگزالي پلاتين انجام شد تا منجر به اثر درماني بيشتر، سميت كمتر و تجمع دارو در محل اثر شود. سنتز نانوذرات ايمونوگلوبولين به روش حلال زدا انجام و از كراس لينك گلوتارآلدئيد جهت پايداري نانوذرات و مقايسه اثر آن در رهايش استفاده شد. از طيف سنجي مادون قرمز(FTIR) به منظور اثبات وجود پيوند‌هاي شكل گرفته توسط كراس‌لينكر استفاده شد. تصوير ميكروسكوپ الكتروني به دست آمده از نانوذرات نشان داد كه اين ذرات كروي شكل بوده و اندازه يكنواختي در حدود 150 نانومتر دارند. همينطور از آزمونهاي زتا سايزر براي سنجش ميانگين اندازه ذرات و ميكروسكوپ نيروي اتمي(AFM) به منظور بررسي مورفولوژي سطح نمونه استفاده شد كه نتايج به دست آمده با تصاوير ميكروسكوپ الكتروني روبشي مطابقت داشت. تستهاي دورنگنمايي حلقوي و فلوئورسانس نشان دادند كه در ايمونوگلوبولين خالص نسبت به نانوذرات سنتز شده تغييرات زيادي در ساختار مارپيچ آلفا به وجود نيامده است؛ اما تفاوت در ساختارهاي صفحات بتا ومارپيچهاي تصادفي بسيار مشهود است و همچنين افزودن دارو موجب تغيير اساسي در ساختمان نانوذرات نشده است. در مرحله‌ پاياني، بارگذاري و مكانيزم رهايش دارو از نانو ذرات در دو pH مختلف 5/5 و4/7 و به مدت 14 روز مورد بررسي قرار گرفت و مشاهده شد كه ميزان رهايش دارو در محيط اسيدي شبيه¬سازي شده در اطراف تومور بيشتر از محيط خنثي است . همچنين با توجه به رسم نمودار رهايشي غلظت ثابت و رهايش كنترل شده مشاهده شد كه مكانيسم رهايش در نانوذرات شبكه اي شده از الگوي درجه صفر(محيط خنثي و محيط اسيدي) پيروي مي كند."