يكي از مشكلاتي كه افراد سكته مغزي به آن دچار مي‌شوند، مشكلات روحي و خلقي است كه فرد را تضعيف مي‌كند. وجود افسردگي و اضطراب مانع بسيار بزرگي در برابر بهبود و روند توانبخشي اينگونه افراد است. به علاوه يكي از علل مهم بروز افسردگي و اضطراب، شرايط ناتوان كننده ناگهاني در فرد است و اينكه وي انتظار دارد به سرعت هم بهبود پيدا كند. اين افراد كه در قبل، زندگي سالم و بدون مشكلي داشتند حال دسته‌اي از توانايي‌هاي حركتي خود را از دست داده‌اند كه موجب مشكلاتي در تكلم و حركت و راه رفتن آنها شده است. از اين رو، روحيه خود را در برابر اين ناتواني‌هاي پيش آمده و همچنين اميد به بهبود خود و بازگشت به زندگي قبل از سكته را از دست مي‌دهند. اينگونه افراد نياز دارند كه كمكي در جهت بازتواني روحيه خود و بهبود شرايط بوجود آمده داشته باشند. با دادن اميد و تشويق به شركت جدي در جلسات درماني و بازتواني و مشاهده روند بهبودي نگراني‌ها خودبخود كاهش خواهند يافت. امكانات موجود براي بهبود و بازتواني اينگونه آسيب‌هاي پس از سكته مغزي، جلسات مشاوره و همچنين گفتگو با روانشناس براي بهبود و تقويت روحيه و رفع افسردگي و اضطراب است. «سامانه بازتواني گروهي مبتني بر كينكت و محيط واقعيت مجازي براي كمك به بهبود آسيب‌هاي سكته مغزي»، سامانه‌اي است كه مي‌تواند كمك ويژه‌اي در بهبود شرايط اين افراد باشد. اين بازتواني گروهي با استفاده از دستگاه مايكروسافت كينكت و محيط واقعيت مجازي انجام مي‌شود كه مشكلات روش‌هاي بازتواني فعلي را مرتفع نموده است و اين سامانه قابل استفاده در خانه، مراكز مشاوره، مراكز روانپزشكي، روانشناسي، مطب‌هاي خصوصي، بيمارستان‌ها است و بدليل سادگي و كم هزينه بودن سامانه امكان استفاده را براي هر فرد با هر محدود سني و در هر جايي كه زندگي مي‌كند، فراهم مي‌كند.

زمين افتادن يكي از شايعترين و جدي‌ترين مشكلات دوران سالمندي است كه عواقب و عوارض جبران‌ناپذيري دارد. زمين افتادن مي‌تواند سبب آسيب، ضربه به سر و ساير جراحت‌هاي جدي، شكستگي‌ها، افت عملكرد جسمي، كاهش كيفيت زندگي و پيامدهاي رواني-اجتماعي و مرگ براي افراد سالمند شود. اما حتي سقوط‌هاي نه چندان شديد نيز مي‌تواند در حالي كه افراد در دوره نقاهت از يك بيماري ديگر هستند، موجب كاهش تحرك آن‌ها و ايجاد مشكلات ديگر شود. با توجه به هزينه‌هاي بالا و تحميلي زمين افتادن در سالمندان، توجه به آن حائز اهميت است. روش‌هاي موجود براي ارزيابي ريسك افتادن در افراد سالمند شامل معيار زمين خوردن مُرس (پرسش‌نامه‌اي شامل سابقه سقوط قبلي، استفاده از ابزار حركتي، تحرك، وضعيت ذهني و ...) و آزمون زمان واكنش گام برداشتن انتخابي (CSRT) (آزموني كلينيكي مبتني بر زمان جابجايي و زمان جابجايي) است. روش اول نادقيق بوده و روش دوم، به دليل استفاده از تجهيزات خاص بسيار پرهزينه است. همچنين ضرورت قرار گرفتن فرد بر روي پانل‌هاي چوبي دستگاه و انجام آزمون، ناراحتي‌هايي را براي افراد سالمند مورد آزمون در پي دارد. موضوع اختراع، سامانه‌اي مبتني بر حسگر عمق براي تعيين پارامترهاي موثر در ارزيابي ريسك افتادن در افراد سالمند مي‌باشد. اين سامانه شامل حسگر كينكت، نمايشگر و بخش گرد‌آوري دادگان و پردازش‌گر است. فرد مورد آزمون در مقابل نمايشگر و حسگر سامانه مي‌ايستد و مطابق روند، آزمون را دنبال مي‌كند. سامانه بر اساس اطلاعات دريافتي از حسگر، مقادير ميانگين زمان‌هاي تصميم‌گيري و جابجايي را تعيين مي‌كند تا ريسك افتادن بر اساس آن ارزيابي گردد. اين سامانه، مشكلات روش‌هاي ارزيابي پيشين را مرتفع نموده است و قابل استفاده در منزل، مطب پزشكان، مراكز درماني، بيمارستان‌ها و حتي مراكز پژوهشي است.