بتن حفاظ نوتروني پلي بور خودتراكم، طرحي در زمينه فني، رشته مهندسي عمران طبقه بندي مي گردد و به طور خاص، كاربرد در شاخه هاي محيط زيست و علوم هسته اي دارد. مشكل فني بتن هاي معمولي عدم كارايي لازم و هزينه بالا به دليل افزايش ضخامت لايه بتني مي باشد و همچنين افزودن مواد جهت افزايش كارايي ممكن است، معايبي از جهت مقاومت در برابر حرارت يا تضعيف نوترون ها ايجاد كنند. انرژي حرارتي توليد شده در اثر جذب نوترون ها، ممكن است موجب ترك خوردگي و كاهش مقاومت بتن شود. با توجه به اينكه ميزان مقاومت حرارتي بتن خود تراكم نسبت به بتن هاي معمولي كمتر مي باشد، از الياف پلي پروپيلن براي افزايش مقاومت حرارتي استفاده شده است. نوترون ها پس از جذب شدن باعث توليد اشعه گاما مي شوند، از بور به عنوان جاذب نوترون استفاده شده است كه پس از جذب نوترون، اشعه گاما ثانويه توليد نمي شود. افزودن بور و الياف پلي پروپيلن موجب كاهش گيرش و مقاومت بتن مي شوند. براي جلوگيري از اثرات مخرب بور بر گيرش و الياف بر مقاومت بتن از نانو ذرات سيليس استفاده شده است. حفاظت در برابر نوترون و اشعه گاما، مقاومت فشاري بالا جهت استفاده در سازه ها، مقاومت حرارتي بالا و سهولت اجرا از برجستگيهاي تكنيكي و فني اين اختراع محسوب مي شوند.