داربست‌هاي كامپوزيتي، به دليل توانايي تركيب، مزاياي مواد مختلف، توجه زيادي را به خود جلب كرده اند. به خاطر زيست سازگاري و توانايي اتصال به استخوان، بسياري از مواد كامپوزيتي براي كاربردهاي پزشكي گسترش يافته اند كه شامل كامپوزيت هاي زمينه سراميكي يا پليمري مي‌باشد.كامپوزيت‌هاي زيستي مختلفي در طبيعت وجود دارند، كه يك زمينه آلي با يك بخش معدني تركيب مي‌شود، اين كامپوزيت‌ها، با توجه به ويژگي‌هاي كه دارند قادر به ايجاد خواص مكانيكي مناسب جهت جايگزيني براي كاربرد مخصوص خود مثل اسكلت و دندان را دارند. در اين ميان داربست‌هاي زمينه پليمري با پوشش مواد زيست فعال به تازگي مورد توجه دانشمندان قرار گرفته‌اند. شيشه‌هاي زيست فعال نشان داده اند كه در محلول شبيه سازي شده‌ي بدن قادر به توليد هيدروكسي اپاتيت(بخش معدني استخوان) روي سطح داربست هستند. به طور كلي هدف از اين اختراع طراحي و ساخت داربستي است كه علاوه بر داشتن ريزساختاري در مقياس نانو، خواص مكانيكي متناسب با بافت استخوان را داشته باشد. نكته ديگر اين است كه داربست طراحي شده بايد كاملا قابليت تخريب متناسب با ترميم بافت اسيب ديده را داشته باشد تا بدون ايجاد تنش به ناحيه اسيب ديده پس از ترميم كامل بافت استخوان از بين برد. ساختار داربست به صورت الياف با سايز نانو است كه متشكل از پلي‌كاپرولاكتون/ژلاتين/شيشه زيست فعال مي باشد كه خواص مكانيكي و آبدوستي اين داربست‌هاي پليمري با افزودن نانو پودر هاي شيشه زيست فعال به طور چشمگيري به حالت ايده ال نزديك شدند و ميزان زيست سازگاري به حداكثر رسيد. اما بايد ميزان و درصد ژلاتين و شيشه زيست فعال اضافه شده به پليمر سنتزي پلي‌كاپرولاكتون به گونه اي باشد كه خاصيتي مشابه با بافت استخوان بدست ايد. يكي ديگر از ويژگي هاي اختراع ريزساختار نانو آن مي باشد و ما برآن هستيم كه با استفاده از تكنيك الكتروريسي ساختار نانو را فراهم كنيم، تا ساختاري دقيقا مشابه ساختار ماتريس خارج سلولي فراهم شود و سلول ها چهارچوبي ايده ال جهت چسبيدن را بدست اورند.