در سالهاي اخير استفاده از كامپوزيت‌ها به منظور كاهش وزن سازه‌ها و قطعات مهندسي رايج شده است. يكي از انواع كامپوزيت‌ها، استفاده از هيبريد فلز و پليمر در كنار يكديگر است. اين تكنولوژي اين امكان را فراهم مي‌آورد تا خواص هر دو جنس به‌طور همزمان در يك قطعه مورد استفاده قرار گيرد. يكي از چالش‌هاي اين تكنولوژي در نحوه اتصال فلز به پليمر مي‌باشد بصورتي كه روش اتصال داراي ويژگي‌هايي همچون قيمت كم، عدم ايجاد تنش‌هاي پسماند حرارتي و مكانيكي، عدم ايجاد تمركز تنش در نمونه، پيوستگي اتصال و مناسب خط توليد باشد. روش‌هاي قبلي مورد استفاده جهت اتصال فلز به پليمر فاقد برخي از اين ويژگي‌ها مي‌باشند. لذا در اين توصيف نامه روشي نوين جهت اتصال نوعي از فلز به نوعي از پليمر ابداع شده است. در اين روش جهت اتصال از واكنش بين گروه‌هاي ايزوسيانات و هيدروكسيل كمك گرفته شده است. در اين روش ابتدا يك آماده‌سازي بر روي سطح فلز جهت ايجاد گروه‌هاي هيدروكسيل بر روي آن صورت مي‌گيرد. سپس نمونه فلزي درون محلول حاوي گروه‌هاي ايزوسيانات گذاشته مي‌شود. در اين مرحله واكنشي بين گروه‌هاي ايزوسيانات محلول و هيدروكسيل موجود بر روي سطح فلز انجام مي‌گيرد كه منجر به تشكيل لايه‌اي بر روي سطح فلز مي‌شود. سپس نمونه فلزي آماده شده درون قالب تزريق قرار داده شده و پليمر بر روي سطح فلز تزريق مي‌شود. در اين مرحله پيوند شيميايي بين فلز و پليمر صورت مي‌گيرد كه تمامي نواقص روش‌هاي قبلي را پوشش مي‌دهد.