در اين ميان حامل هاي غير ويروسي پل اتيلن ايمين (PEI) بيشترين كاربرد را داشته است. بار سطحي مثبت بالاي اين پليمر به راحتي ژن ها را با داشتن زنجيره ي فسفات مجتمع مي كند. البته داشتن بار مثبت سطحي استفاده از اين حامل را در موجود زنده غير ممكن مي سازد. چون اين نانو حامل ها به سرعت از جريان خونن پاك مي شوند. با آنكه پلي اتيلن ايمين يكي از موثرترين حامل هاي ژني غير ويروسي هم در آزمايشگاه و هم در بدن موجود زنده است اما بايد اين نانو حامل را براي تحويل ژن به بافت يا سلول مورد نظر هدفمند نمود. در بسياري از بيماري ها كه ژن با هدف درمان بايد وارد گروه خاصي از سلول ها شود وجود گيرنده هايي بر سطح برخي سلول ها ابزار موثري در انتقال زن به گروه خاصي از سلول ها خواهد بود. براي اين منظور به وكتورها مولكول هاي هدفياب متصل مي كنند تا پس از شناسايي گيرنده هاي سطحي خود وارد سلول شوند.

شيوه هاي مرسوم درمان سرطان بر ريشه كن كردن سلول هاي توموري از طريق شيمي درماني و راديوتراپي و فعال سازي سيستم ايمني براي از بين بردن سلول هاي توموري تاكيد دارد . با آنكه اين شيوه هاي درماني در برخي سرطان ها پاسخ خوبي داشته است لازم است درمان اختصاصي تري براي بيماراني كه به درمان هاي معمول پاسخ نمي دهند ابداع شود. به علاوه بايد از آسيب بافت هاي نرمال، كه به دنبال درمان هاي معمول ايجاد مي شود پيشگيري كرد. درمان هاي هدفممند با داروهاي شيميايي يا ژن هاي كشنده ي سلول رويكردي جديد در درمان سرطان است. در درمان با ژن هاي كشنده ي سلول، ژن كد كننده ي يكي از پروتئين هاي مسيرهاي آپوپتوز به محل تومور تحويل داده مي شود. مهم ترين مشكل در اين راه اطمينان يافتن از فعال شدن اين ژن در محل تومور است. به همين منظور يا بايد از عناصر تنظيمي وابسته به ريز محيط تومور استفاده كرد يا ژن را به طريق هدفمند وارد سلول هاي توموري كرد. انتقال هدفمند داروها و ژن ها با توليد آنتي بادي در آزمايشگاه محقق شد. آنتي بادي هاي تك دومتي به طور طبيعي بخشي از ايمني هومورال شتر است و به دليل اندازه ي نانومتري به نانو بادي معروفند. در اين تحقيق با استفاده ازPanning يك كتابخانه ي ايمن شتري موفق به جدا كردن يك نانو بادي اختصاصي عليه MUC1 شديم. يافتن ماركرهاي سلولي كه فقط بر روي سلول هاي سرطاني بيان شود. قدم بعدي در هدفمند كردن حامل هاي ژن درماني است. ماركرهاي متعددي با كابردهاي درماني و تشخيصي وجود دارند. MUC1 يكي از اين تومورماركرها است كه در سرطان هاي سلول هاي اپيتليال (سينه، كولون و ...) بيان بالايي دارد، و مي توان از آن به عنوان يك مولكول هدفگيري بر سطح سلول هاي توموري استفاده كرد. انتخاب حامل دارو يا ژن مشكل ديگري در انتقال هدفمند آنها است. وكتورهاي ويرويسي سال است براي انتقال ژن به كار رفته اند اما به دليل برخي نگراني ها از نظر سلامت بيماران، وكتورهاي غير ويروسي بيشتر مورد توجه قرار گرفتند. در ميان حامل هاي غير ويروسي ، پلي اتيلن ايمين (PEI) بيشترين كاربرد را داشته است. بار سطحي مثبت بالاي اين پليمر به راحتي ژن ها را ، با داشتن زنجيره ي فسفات، مجتمع مي كند. البته داشتن بار مثبت سطحي استفاده از اين حامل را در موجود زنده غير ممكن مي سازد چون اين نانو حامل ها به سرعت از جريان خون پاك مي شوند. پوشاندن اين پلي پلكس ها با يك پليمر خنثي ، مثل پلي اتيلن گليكول (PEG)،باعث كاهش شناسايي در اين ذرات توسط سيستم رتيكولواندوتليال مي شود و مدت گردش پلي پلكس ها را در جريان خون افزايش مي دهد. در اين تحقيق ما از نانو ذرات حاوي سازه ي ژني HRE/ERE -pMUC1-tBid و نانو ذرات PEI-PEG هدفمند شده با نانو بادي آ«تي MUC1 استفاده كرديم و نانو ذره ي حاصل در شش رده ي سلولي سرطاني و نرمال تست شد .نتايج به دست آمده نشان مي دهد نانو ذره ي حاصل توانايي بسيار خوبي در هدايت سازه ي HRE/ERE و pMUC1-tBid (سازه ي حاوي ژن كد كشنده ي سلول با هدايت رونويسي) به سلول هاي سرطاني دارد به گونه يا كه بيان ژن كشنده در سلول هاي نرمال ديده نشد.