بتن سنگدانه اي واكنش پذير و بتن پودري-سنگدانه اي واكنش پذير، ابتكارهايي جديد براي بهبود خواص بتن و اصلاح اثرات منفي ناشي از ناحيه انتقالي در بتن است. در فضاي بين خمير سيمان و سنگدانه، ناحيه‌اي با تخلخل بالا و مواد چسباننده اندك وجود دارد كه به آن ناحيه انتقالي سطح مشترك گفته مي‌شود. وجود اين ناحيه موجب افزايش نفوذپذيري بتن و كاهش مقاومت خمشي و فشاري آن مي‌شود. لذا تلاش‌هاي بسياري براي اصلاح يا حذف اين اثرات منفي صورت گرفته است. در اين اختراع، ۶۵ درصد از ماسه درشت دانه (ماسه‌ با اندازه بين 1 تا 5 ميلي‌متر) با كلينكر سيمان پرتلند تيپ ۲، جايگزين شده است. جايگزيني ماسه با كلينكر هم در بتن معمولي (NC) و هم در بتن پودري واكنش‌پذير (RPC)، سبب شده است كه سنگدانه (كلينكر) با خمير سيمان واكنش داده و ناحيه انتقالي حذف شود كه در عكس ميكروسكوپ الكتروني روبشي (شكل‌هاي 5 و 6 در توصيف اختراع) نشان داده شده است. حذف ناحيه انتقالي، از طرفي موجب افزايش چشمگير مقاومت فشاري و خمشي شده (جدول 3 در توصيف اختراع) و از طرف ديگر سبب كاهش نفوذ كلر (جدول 4 در توصيف اختراع) گرديده است. از اين اختراع مي‌توان براي توليد بتن‌هاي خاصي كه نياز به مقاومت بالا و نفوذپذيري كم دارند استفاده كرد.