سازه ي هيدروليكي است كه براي انتقال آب از يك ارتفاع بالاتر به ارتفاع پايين تر در كانال ها شبكه هاي آبياري و زهكشي و شبكه هاي جمع آوري آب هاي سطحي به كار مي رود. از شيب شكن قايم علاوه بر اتلاف انرژي براي اكسيژه دهي به جريان هايي كه اكسيژن محلول در آنها كم است استفاده مي گردد نوع جريان بر روي شيب شكن قايم به صورت تيغه و يا جت ريزشي است و حفره ي هوا و گرداب در لبه ي زيرين جت ريزشي تشكيل مي گردد. اگر حفره ي هوا تهويه نگردد فشار درون حفره كمتر از فشار اتمسفر مي شود. معمولا جت ريزشي داراي نوسان است كه اين پديده گاهي اوقات باعث اعمال بار ديناميكي آب بر كف و ايجاد لرزش در سازه شده و سبب تخريب آن و فرسايش كف حوضچه بعد از شيب شكن مي گردد. اين ناپايداري هاي لرزان يا مرتعش كه تحت عنوان ناپايداري هاي كيلوين - هلمهولنز نيز خوانده مي شوند صفحات آب و هوا را در زير جت ريزشي به حركت در مي آورند و اين حركات ضرباتي به سازه وارد مي كنند. اين ضربات به اندازه اي قوي هستند كه صداي آنها را چندين كيلومتر دورتر مي توان شنيد. هر چه بتوان انرژي و ارتعاش آب را در پايين دست شيب شكن كاهش داد صدمات وارده به پايين دست كاهش مي يابد. براي جلوگيري از ناپايداري هاي جت ريزشي روش هايي مانند هوادهي مصنوعي ، ناهموار نمودن تاج (مثلا افزودن سنگ به تاج سرريز يا شيب شكن) ايجاد تنگ شدگي در مدخل ريزشي سازه و ايجاد گشادشدگي در محل سازه وجود دارد. در دهه هاي اخير به منظور كاهش ارتعاشات سازه ها در اثر نيروهاي ديناميكي سيستم هاي كنترلي زيادي مطالعه شده است. اين سيستم ها از نظر كلي به سه گروه عمده شامل سيستم هاي كنترل غير فعال ، كنترل فعال، و كنترل نيمه فعال تقسيم مي شوند.