امروزه موضوع سوخت و آلاينده هاي ناشي از آن به يك چالش اساسي در دنيا تبديل شده است. در ايران نيز چند سالي است با سهميه بندي سوخت سعي در كنترل مصرف آن و به تبع آن كنترل آلاينده هاي ناشي از آن شده است. يكي از راهكارهاي كنترل مصرف سوخت و آلايندگي، به كارگيري سوخت طبيعي فشرده (CNG) است. اين سوخت امروزه به طور وسيعي بر روي خودروهاي با موتور اشتعال جرقه اي استفاده مي شود ولي در موتورهاي اشتعال تراكمي كمتر به كار رفته است. شايد از مهمترين دلايل عدم به كارگيري اين سوخت در موتورهاي اخير، ارزان تر بودن سوخت ديزل نسبت به بنزين، اجراي پيچيده تر سامانه سوخت رساني CNG در موتورهاي اشتعال تراكمي و نيز نياز به گشتاور (توان) بالا در اين موتورها است كه در نگاه اول به نظر مي رسد سوخت CNG در يك نمنه تراكتور با موتور 6 سيلندر (تراكتور مسي فرگوسن 399) مورد بررسي و ارزيابي قرار گرفت. بدين منظور با بكارگيري تجهيزات سوخت رساني CNG نظير مخزن، رگولاتور، ميكسر و شيرهاي كنترل، اين موتور به يك موتور با سوخت تركيبي تبديل شد. بدين مفهوم كه گاز و هوا توسط ميكسر در مانيفولد هوا مخلوط و در مرحله مكش وارد موتور مي شود. سپس در مرحله تراكم و در آغاز مرحله احتراق اندكي سوخت ديزل توسط پمپ انژكتور و توسط نازل هاي اوليه موتور به درون سيلندر تزريق مي شود. به منظور كاهش تزريق سوخت و نيز عدم قطع پاشش سوخت توسط گاورنر در سرعت دوراني بالا از محدودكننده وزنه هاي گاورنر استفاده شد. اين سامانه قابليت كار هم با سوخت ديزل و هم با سوخت تركيبي ديزل و گاز را داراست. در ازمون هاي مزرعه اي مشخص شد در مود تركيبي، تراكتور قادر است بيش از 80 درصد فعاليت هاي زراعي را انجام دهد. در آزمون هاي مصرف سوخت، كاهش 30 درصدي مصرف سوخت معادل با ديزل مشاهده شد. همچنين در آزمون آلايندگي بيش از 70 درصد كاهش در آلاينده هاي نظير No2, No, Co و HC نسبت به سوخت ديزل مشاهده شد. از ديگر محاسن اين روش عدم نياز به سامانه جرقه زني برقي و عدم نياز به دستكاري موتور ديزل مي باشد.