ساخت و مصرف چسب از گذشته رايج بوده است. تعداد محدودي وسايل مدرن ساخت بشر وجود دارد كه در آنها از چسب استفاده نشده باشد. در قديم، از موادي چون قير و صمغ درختان به عنوان چسب استفاده مي كردند. در تمام قرون گذشته و همچنين قرن نوزدهم چسب ها منشاء حيواني و يا گياهي داشته اند. چسب هاي حيواني به طور عمده بر مبناي كلوزن ماماليام بودندن كه پروتئين اصلي پوست، استخوان و رگ و پي است و چسب هاي گياهي از نشاسته و دكسترين دانه هاي گندم، سيب زميني و برنج تهيه مي شدند. حال در اين پروژه اقدام به توليد چسب هايي با خاصيت مغناطيسي شده است. بدين معني كه نخست نانوذرات مغناطيسي مگنتيت توليد شده و در مرحله ي بعد اقدام به همگن سازي و اختلاط اين نانوذرات با چسب هاي صنعتي شده است. بدين وسيله در نقاطي كه دسترسي به آن ها دشوار است مي توان با اعمال ميدان مغناطيسي اختلاط خوبي را بين سطح و چسب ايجاد نمود. سيال مغناطيسي (يا فروفلويد) مايعي است متشكل از نانوذرات فرومغناطيس (مانند آهن و كبالت) كه در آب يا يك حلال آلي معلق شده اند. اين مايع در حضور يك آهنربا (يك ميدان مغناطيسي) خاصيت مغناطيسي بسيار قوي از خود نشان مي دهد. به نحوي كه با حركت آهن ربا در اطراف اين مايع مي توان آن را به شكل هاي سه بعدي زيبايي درآورد. البته اين سيال تا زماني از خود چنين خاصيتي نشان مي دهد كه ذرات نانومتري آن (تحت نيروهاي بين مولكولي) به يكديگر نچسبند.