آلجينات از جمله پلي ساكاريدهايي است كه به دليل ويژگي هاي ممتازي چون ارزاني و سهولت ساخت در سال هاي اخير در علوم پزشكي مختلف به ويژه در مهندسي بافت و رهايش كنترل شده دارو كاربرد وسيعي پيدا كرده است. اما علي رغم مزاياي زيادي كه در مقالات مختلف براي بكارگيري آلجينات در علوم زيستي ذكر شده است. استفاده از اين پليمر در برخي موارد خاص از قبيل كپسوله كردن داروهاي غير قابل انحلال در آب و يا برخي از پروتئين ها مانند TGF-β به واسطه ساختار شيميايي الجينات امكان ناپذير مي باشد. اصلاح ساختار آلجينات به كمك روش هاي شيميايي از جمله استرسازي، اترسازي و آميدسازي جهت فائق آمدن بر محدوديت هاي فوق از زمينه هاي تحقيقاتي پرطرفدار در سنتز اين ماده آلي مي باشد. در اين پايان نامه از روش هاي استرسازي اعم از روش هاي نوين و روش هاي متداول جهت ساخت گونه اي جديد از آلجينات استر استفاده گرديده است. بدين منظور در ابتدا با استفاده از اطلاعات شيميايي به پيش بيني ساختار نهايي پرداخته و سپس با استفاده از آزمايشات تجربي متعدد ساختار و خواص پليمر ساخته شده تعيين مي گردد. جهت حصول اطمينان از زيست سازگاري ماده آلي حاصل تست هاي بيولوژيكي با استفاده از سلول هاي غضروفي خرگوش صورت پذيرفت. در خاتمه نيز نتيجه به كارگيري آلجينات استري در بازگذاري دو نوع داروي قابل انحلال و غير قابل انحلال در آب در مقايسه با آلجينات اصلاح نشده بررسي گرديد. با استفاده از نتايج حاصله ميتوان نتيجه گرفت كه بازده بارگذاري دارو در آلجينات سنتز شده نسبت به آلجينات معمولي افزايش چشمگيري يافته است.

قاب مولكولي يك تكنيك مفيد براي توليد حفراتي با آرايش مولكولي بالا درون شبكه پليمر است. امروزه MIPها استفاده گسترده اي پيدا كرده اند و در سيستم هاي تحويل دارو به كار مي روند. پتانسيل بالاي آنها باعث شده است كه در رهايش دارو به كار روند. در اين تحقيق، پليمرهاي قالب مولكولي به وسيله پليمريزاسيون توده ساخته شد و تغييرات پارامترهايي مانند pH بررسي شد. در ساخت اين پليمرها، داروي ترامادول به عنوان مولكول غالب، متاكريليك اسيد به عنوان مونومر اتيلن گيليكول دي متاكريلات به عنوان شبكه ساز و كلروفرم به عنوان حلال استفاده شد. پليمرها به وسيله آناليزهاي FT-IR و TGA و SEM بررسي شدند و نتايج نشان داد كه اين پليمرها تمايل و گزينش پذيري بالايي نسبت به مولكول الگو از خود نشان دادند. كنترل رهايش دارو در محلول هاي In Vitro با اندازه گيري جذب در λmax=272nm به وسيله UV-Vis انجام شد. محلول هاي استفاده شده، هيدروكلريك اسيد با pH=3 و فسفات بافر به pHهاي برابر 5 و 7/4 در دماي 0/5±37 سانتي گراد بودند. كليد واژه: پليمرهاي قالب مولكولي، ترامادول، پليمريزاسيون توده، رهايش دارو، سيستم هاي بيولوژيكي