براي پاسخگويي به نياز غذايي جهان در سال 2050 ، توليد غذا بايد بيش از سه برابر شود بدون اين كه به طبيعت و اكوسيستم خسارتي وارد نمايد. در سطح جهاني براي توليد غذاي روزانه هر نفر، به طور متوسط يك متر مكعب (حدود 15 تن) خاك به هم مي خورد يا به عبارت ديگر در هر سال يك هكتاب زمين براي سه نفر خاكورزي مي شود. شخم اين توده خاك با ابزارهاي خاك ورز انجام مي پذيرد. كه اين عمل هزينه زيادي به همراه دارد. در چنين شرايطي همه اميدها به سوي افزايش توليد محصولات كشاورزي است. در ميان عوامل موثر در افزايش توليد محصولات كشاورزي، مساله كاشت و ماشين هاي انجام دهنده اين عمل، نقش بسيار مهمي را ايفا مي كنند. در بين اين محصولات، ذرت اهميت زيادي در تامين غذاي انسان ها، دام، طيور و مصارف صنعتي و دارويي دارد. لذا جهت افزايش سطح زير كشت و همچنين بهبود تكنيك كاشت آن بايد اقدامات اساسي صورت گيرد در ايران كشت ذرت به طور معمول پس از برداشت گندم آغاز مي گردد و اغلب كشاورزان براي آماده سازي زمين جهت كشت، اقدام به سوزاندن بقاياي گندم مي كنند. عمل سوزاندن در دراز مدت ضمن آلودگي محيط زيست باعث كاهش مواد آلي خاك، فعاليت هاي ميكروارگانيزمي و افزايش فرسايش خاك شده و بدين ترتيب آسيب جدي به اكو سيستم حياتي زمين وارد مي گردد. از طرف ديگر در كشور ما اكثرا از سيستم خاكورزي مرسوم استفاده مي شود كه در طول عمليات تهيه زمين ضمن مصرف انرژي زياد، در صورت رعايت نشدن رطوبت مناسب براي هر عمليات علاوه بر فشرده شدن خاك ، ساختمان خاك تخريب شده و همچنين افزايش فرسايش آبي و بادي را به همراه خواهد داشت.