چسب بافت، اگر لايه ها و صفحات بافت آسيب ديده را سريع به هم بچسباند و زخم را به خوبي تا زمان كامل شدن فرايند ترميم بسته نگه دارد جايگزين مناسبي براي بخيه به شمار مي رود. علاوه بر اين يك چسب بافت بايد زيست سازگار باشد، در فرايند ترميم تداخل ايجاد نكند و به تدريج در بدن جذب شود. گر چه الكيل سيانواكريلات ها قوي ترين چسب هاي بافت شناخته شده در پزشكي اند، كاربرد بسياري از انواع آن براي زخم هاي بافتي منع شده است. زيرا محصولات تجزيه اش در بدن سمي است و واكنش پليمريزاسيون آن گرمازاست و مي تواند سبب آسيب رساندن به بافت ها شود. چسب هاي بر پايه فيبرين نيز همراه با مشكلات بسياري مانند ايجاد پاسخ ايمني و انتقال بيماري خوني از جمله HIV و BSE هستند. قدرت چسبندگي اين دسته از چسب ها نيز در بساري موارد چندان قوي نيست. گزينه هاي ديگري نيز اخيرا مورد تجقيق قرار گرفته اند، كه در اين ميان سيستم چسبي ايده آل است كه در كنار زيست سازگاري و زيست تخريب پذيري بتواند در محيط هاي آبي نيز خواص چسبندگي خود را نشان دهد. در اين طرح ابداعي ، چسب بافت بر پايه بيش پليمر پلي يورتان از ايزوفورون دي ايزوسيانات IPD روغن كرچك (CO) ساخته شد. جهت دست يافتن به خاصيت آبگريزي مناسب و نيز تعداد گروه هاي ايزوسيانات آزاد موجود در پيش پليمر ميزان روغن كرچك در طي 5 مرحله كاهش يافت و پس يافتن تركيب درصد بهينه با انجام تست چسبندگي، ژلي از كيتوسان با نسبتي معين به آن افزوده شد تا خواص چسبندگي و ترميمي اش را اصلاح كند.

سنتز چسب بافت در آزمايشگاه هاي مختلفي در دهه هاي گذشته انجام شده است ولي تحقيق راجع به آن همچنان ادامه دارد . يك دليل كليدي اين است كه محققان هنوز به طور كامل نقش گروه هاي عاملي را كه مسئول خوب چسبيدن به بافت هاي بيولوژيك هستند درك نكرده اند . يك چسب خوب كه مي تواند در طي چند ثانيه تا ١ ‏- ٢ ‏دقيقه محكم و سفت شود ، براي جراحان ايده ال است تا هم زمان عمل جراحي را كاهش دهند و هم نياز به فرايندهاي بعدي براي كشيدن بخيه را حذف نمايند . همچنين براي محل هايي كه بخيه زدن امكان پذير نيست به كار مي رود. زيست تخريب پذيري چسب پليمري آن را براي زخم ها و پارگي هاي بسيار، از آنجا كه مي تواند به تدريج با سرعتي از پيش تعيين شده تخريب شود و جاي خود را به بافت هاي رشد كرده ي جديد بدهد ، مطلوب مي سازد . در حال حاضر تنها دو نوع اصلي چسب بافت وجود دارد: چسب هاي سيانواكريلات و چسب هاي فيبرين كه به ترتيب داراي منشا سنتزي و طبيعي اند محدوديت هايي وجود دارد كه از كاربرد ‏وسيع اين چسب ها مي كاهد.