انرژي جز لاينفكي از زندگي بشر است و انتخاب يك انرژي بهينه در رفع اين نياز به ما ياري مي دهد. در قرون اخير انرژي خورشيدي اين امتياز را از آن خود كرده است ولي وجود اين انرژي همچون نفت در زندگي ما به وضوح احساس نمي شود. دليل اين امر را كميت بالا و كيفيت كم مي دانيم و براي رفع اين مشكل لازم شد تا راه چگونگي استفاده از اين انرژي را بررسي كنيم پس وارد ساختار دستگاهي شديم كه اين انرژي را جذب مي كند يعني سولارسل اگر بخواهيم وسيله ديگري را بسازيم باز هم به ماده اي جهت جذب نور نيازمنديم پس معتقديم كه جذب نور را نمي توان با تغيير دستگاه استفاده از مواد جاذب جلوگيري از انعكاس نور يا تله گذاري و ... به طور قطع بهينه كرد. در واقع روشهايي كه اكنون از آنها براي بهبود سلولهاي خورشيدي در مقالات و اخبار مختلف علمي مي بينيم به ندرت به اصل قضيه پرداخته و بيشتر سعي بر استفاده از مواد چاشني و ظاهري دارند در حاليكه اگر اصل ماده تغيير كند حتي بدون مواد اضافه جذب بالاتري خواهيم داشت. منظور ما تغيير نيم رسانا در داخل سولارسل است. اينكه چرا از نيم رسانا استفاده مي شود به دليل يك پديده كوانتومي است كه اكنون جاي بحث در آن نيست. نيم رسانايي كه تاكنون مورد استفاده بوده سيليكون است كه از لحاظ كيفيت رقبي قدرتمند نداشته ولي از لحاظ كميت رقبا فراوانند. براي غلبه بر اين ماده ماده اي كه استفاده مي كنيم بايد 5 ويژگي داشته باشد كه ما معتقديم MnTio3 (نانو پودر منگنز تيتانات) كه ماده اي تازه سنتز شده در حوزه فناوري نانو است و داراي اين 5 ويژگي خاص مي باشد.