خلاصه اختراع :

پلاستیكها با توجه به خواص متعدد و نیز با عنایت به منابع اولیه نسبتأ فراوان بر پایه مواد نفتی در قرن بیستم بیشترین رشد تولید مواد را به خود اختصاص دادند به نحویكه در حال حاضر تنها پلی الفینها با تولید جهانی بالای ۱۰۰ میلیون تن سالانه بالاترین ماده شیمیایی تولید شده به حساب می آیند. با توجه به ساختار سنتزی آنها و عدم تطابق زیست محیطی آنها (زمان طولانی تجزیه توسط بیوارگانیزم ها تا حد ۲۰۰ سال) مشكل انباشته شدن آنها در طبیعت یكی از معضلات دنیای صنعتی محسوب میشود. اختراع حاضر یكی از هوشمندترین راه های پاكسازی محیط زیست از انباشته شدن این مواد از طریق بكارگیری آنها در چرخه سوخت است. این مسیر برای پلاستیكهای ضایعاتی كه حجم بالایی از این مواد را به خود اختصاص می دهند و امكان به كارگیری آنها در سایر روش های بازیافت مقدور نیست به شدت كارا می باشد. در اختراع حاضر نحوه عمل آنست كه این درشت زنجیرها در پروسه های كاتالیستی به نحوی و اپلیمر شوند كه محصول عمل در حد سوخت های فسیلی از قبیل گازوئیل و بنزین باشند. برای این امر ابتدا پلاستیكهای ضایعاتی درون یك اكسترودر به مذاب تبدیل و سپس مذاب حاصله در راكتور پلیمریزاسیون روی كاتالیست و در محیط عاری از اكسیژن و آلودگی های دیگر به ملكولهای كوچكتر شكسته می شوند. محصول عمل به صورت مخلوطی از گازهای با اوزان ملكولی مختلف به مبدل های حرارتی منتقل و از آنجا بر اساس نقطه جوششان به مایع تبدیل و جداسازی می شوند. متغیرهای مؤثر بر این فرایند نوع كاتالیست، غلظت كاتالیست، زمان ماند مذاب پلیمری، نحوه اختلاطو... است. این اختراع از لحاظ تولید بنزین از ضایعات پلی الفین در مقایسه با گزارشات دیگران به لحاظ میزان تولید سوخت ارجحیت نشان میدهد.