با توجه به پيچيدگي و چندبعدي بودن فرايند ترميم زخم، رسانش تنها يك نوع ماده فعال (براي مثال ماده آنتي‌بيوتيك) براي ترميم آن كافي نيست. برآوردن اين مهم، نيازمند ادغام دو يا چند سيستم رهايشي و استفاده همزمان از خصوصيات آن‌ها است. هدف از اختراع حاضر، ساخت پوشش زخم نانواليافي پلي‌وينيل الكل/كيتوسان حاوي داروي مسكن ليدوكائين هيدروكلريد است كه نانوذرات ژلاتيني حاوي داروي آنتي‌بيوتيك اريترومايسين درون آن بارگذاري شده‌اند. اين پژوهش در دو بخش ساخت سيستم رهايشي نانوذرات ژلاتيني با قابليت رهايش اريترومايسين و نيز سيستم نانواليافي پلي‌وينيل الكل/كيتوسان/ليدوكائين هيدروكلريد انجام پذيرفت كه به ترتيب به روش نانورسوب‌دهي و الكتروريسي توليد شدند. مشخصه‌يابي نمونه ها توسط آزمون تفرق نور ديناميكي، طيف‌سنجي تبديل فوريه مادون قرمز، آزمون آنتي‌باكتريال و نيز بررسي مورفولوژيكي توسط ميكروسكوپ الكتروني روبشي گسيل ميداني صورت پذيرفت. آزمون هاي تورم و رهايش دوگانه دارو نيز بر روي پوشش ها انجام پذيرفتند. نتايج حاصل نشان‌دهنده كنترل شدن نرخ رهايش داروي اريترومايسين پس از اضافه شدن نانوذرات به بستر نانوفيبري نسبت به حالت قبل از بارگذاري هستند. تمامي نتايج حاصل، مناسب بودن سيستم رهايشي پلي‌وينيل الكل/كيتوسان/ليدوكائين حاوي نانوذرات ژلاتيني بارگذاري شده با اريترومايسين را جهت كاربرد در ترميم زخم به اثبات مي‌رسانند.

در سال هاي اخير، متخصصان با تعداد فزاينده اي از بيماراني روبرو هستند كه از زخم ها و سوختگي ها رنج مي برند؛ زخم هايي كه به سختي درمان مي شوند. در طي ترميم زخم، زخم پوش از محل آسيب ديده محافظت نموده و به بازسازي بافت هاي درم و اپيدرم كمك مي كند. هدف اصلي اين پژوهش، ساخت يك سيستم نوين با رهايش كنترل شده است كه ترميم زخم را نيز بهبود ببخشد. اين زخم پوش از 2 لايه ي به هم چسبيده تشكيل شده است. اين لايه ها شامل يك لايه غشاي پلي كپرولاكتوني متخلخل است كه سلول هاي فيبروبلاست روي آن كشت شد؛ اين غشاي پلي كپرولاكتوني با فيلم سيليكا/ كيتوسان حاوي دارو پوشش داده مي شود. غشاي پلي كپرولاكتوني به روش وارونگي فازي و فيلم هيبريدي كيتوسان / سيليكا از كيتوسان و تترااورتوسيليكات (TEOS) كه آغازگر واكنش سل ژل است، سنتز مي شوند. فيلم كيتوسان / سيليكا حاوي داروي ليدوكايين هيدروكلرايد است. رهايش كنترل شده ليدوكايين هيدروكلرايد از اين سيستم كامپوزيت بررسي شد. همچنين غشاي كامپوزيت با اندازه گيري زاويه تماس آب روي سطح (WCA) ، ميكروسكوپي نيروي اتمي (AFM)، ميكروسكوپي الكتروني روبشي (SEM)، مشخصه يابي شده تا خواص مرفولوژيكي و ميزان ترشوندگي آن معلوم شود. در ضمن، به كمك آناليز FTIR پيوند هيدروژني ميان SiO2 و كيتوسان را ثابت كرديم. رفتار مكانيكي و تورم سيستم در مايع شبيه ساز زخم (PECF) را، نشان داده و در نهايت، سميت سلولي و چسبندگي سلولي نيز به ترتيب، با آزمون MTT و بررسي سلول هاي فيبروبلاست به كمك SEM و رنگ آميزي ارزيابي شد. اين سامانه رهايش دارو، بازده نزديك به μg/(ml.〖cm〗^3 ) 10 دارد؛ اضافه كردن پلي‌اتيلن گلايكول با وزن مولكولي 1500 توانست نرخ رهايش دارو را افزايش و زاويه تماس آب غشاي پلي‌كپرولاكتوني را كاهش داد كه در نتيجه سامانه حاصل، براي رهايش دارو و كشت سلول مناسب‌تر است. براساس نتايج حاصله از آزمون‌هاي برون تن، اين غشاء نانوكامپوزيت مي‌تواند براي ترميم زخم مفيد باشد.

پروژسترون‏ يكي از هورمون‌هاي جنسي زنانه است كه براي سيستم توليد مثل زنان بسيار مهم است و نقش حياتي در تنظيم عملكردهاي بدن خصوصا سيكل قاعدگي و حفظ حاملگي ايفا مي-كند. از داروي پروژسترون در پزشكي براي پيش گيري از حاملگي، سقط، درمان آمنوره و هورمون تراپي در زنان يائسه استفاده مي شود. تاكنون از پروژسترون به صورت ژل واژني، كپسول خوراكي، تزريقي و نورپلنت استفاده شده است. استفاده خوراكي داروها باعث حساسيت، ناتواني در روده و معده شده و نياز به استفاده در برنامه زمان بندي مشخص دارد و نيز در صورت استفاده از آمپول هاي پروژستروني، هر 6 ماه يكبار بايد تزريق انجام شود، همچنين اگر از نورپلنت ها به منظور جلوگيري از بارداري استفاده شود، هر 3-5 سال بايد عمليات تعويض انجام شود به دليل محدوديت هاي ذكر شده، نياز به وجود سيستمي با توانايي رهايش كنترل شده پروژسترون ، احساس شد. در اين پروژه زروژل¬هاي سيليكايي حاصل از روش سل-ژل به دليل غير سمي¬بودن، دماي پايين فرآيند، همگن بودن و توانايي انكپسوله كردن دارو با حفظ خصوصيات فيزيكي و شيميايي آن براي رهايش پروژسترون استفاده شد. ماتريس¬هاي سيليكايي¬خالص، سيليكايي – پلي¬دي¬متيل¬سيلوكساني، سيليكايي حاوي نانوذرات نقره( به عنوان عامل آنتي¬باكتريال) و سيليكايي حاوي PDMS و نانوذرات نقره به كمك روش سل¬ژل دومرحله¬اي سنتز شد و اثر افزودن پلي¬دي¬متيل¬سيلوكسان و نانوذرات نقره بر رهايش دارو بررسي شد . تركيب شيميايي ماتريس¬ها توسط تست FTIR، سايز حفرات ماتريس توسط تست BET، مورفولوژي زروژل¬ها و ميزان عناصر موجود توسط SEM-EDX، رهايش پروژسترون توسط دستگاه UV-vis مورد مطالعه قرار گرفت. همچنين تست آنتي¬باكتريال به منظور بررسي آنتي¬باكتريال بودن ماتريس¬هاي حاوي نانوذرات انجام گرفت. طبق نتايج بدست آمده با افزودن پلي¬دي¬متيل¬سيلوكسان از ميزان رهايش انفجاري پروژسترون كاسته مي¬شود. دليل اين امر تشكيل پيوند هيدروژني بين گروه¬هاي OHانتهايي موجود در پلي¬دي¬متيل-سيلوكسان و سيلانول¬هاي حاصل از هيدروليز تترااتيل-ارتوسيليكات و ايجاد ساختاري با اندازه ذرات درشت¬تر و حفرات كوچك¬تر در نتيجه سختي نفوذ دارو، حركت حلال در ماتريس، شستن دارو و بيرون آوردن آن مي¬باشد. همچنين با افزودن نانوذرات نقره، فرايند تراكم با سرعت انجام شده و نانوذرات در حفرات ماتريس قرار گرفته و باعث كاهش سايز حفرات در نتيجه كاهش رهايش پروژسترون مي¬شوند. بنابراين PDMS به عنوان عامل شبكه¬ساز و نانوذرات نقره(به عنوان عامل آنتي¬باكتريال) مي¬توانند رهايش پروژسترون را كنترل كنند. همچنين در صورت افزودن نانوذرات نقره همزمان با PDMS از ميزان رهايش انفجاري پروژسترون كاسته مي¬شود.

فلز منيزيم و آلياژهاي آن امروزه به عنوان ايمپلنت هاي زيست تخريب پذير براي كاربردهاي مهندسي بافت استخوان، استنت هاي قلبي، پيچ و پلاك هاي ارتوپدي مورد توجه محققين قرار دارند. با اين حال نرخ تخريب سريع اين آلياژها چالش به حساب مي آيد. رويه اين طرح ، تهيه آلياژهاي فلزي پيشرفته با ساختار آمورف (كه به شيشه هاي فلزي معروفند) مي باشد كه برخلاف آلياژهاي كريستالي داراي مقاومت به وردگي بالاتر، استحكام بيشتر و چگالي كمتر مي باشند. در اين اظهارنامه، براي نخستين بار شيشه فلز پايه منيزيم در سيستم Mg-Zn-Ca با تكنيك مذاب ريسي تهيه گرديد. همچنين براي نخستين بار بررسي هاي زيست سازگاري براي ارزيابي پتانسيل اين گروه از فلزات پيشرفته براي بازسازي بافت عصب مورد بررسي قرار گرفت كه نتايج قابل توجهي حاصل گرديد.