خوراكي جهت درمان، يكي مقبوليت كم توسط بيمار و همكاري كم معتادين به ناركوتيك ها در استمرار درمان و همچنين عبور اول ؟؟؟؟؟ نالتركسون و رسيدن مقدار اندكي از دارو به مغز مي باشد چون بيش از 98 درصد دارو در كبد متابوليزه مي شود. به همين علت تلاشهاي زيادي جهت توسعه سيستم هاي جديد، براي وادار كردن بيمار به همكاري بيشتر ابداع شده است: سيستم هاي دارورساني متفاوتي براي نالتركسون پيشنهاد شده است كه به چند مورد اشاره مي شود: 1- كمپلكس نالتركسون - زينك تانات به صورت محلول، جهت افزايش مدت زمان رهش و تأثير نالتركسون. 2- كوپل نالتركسون به زنجير زيست تخريب پذير (α - آمينواسيد) به صورت كووالانسي. 3- تهيه ميكروسفرهاي زيست تخريب پذير از پلي L- لاكتايد (PLA) حاوي نالتركسون كه به وسيله روش تبخير حلال تهيه شد كه تا 75 روز رهش ادامه داشت. درصد Load دارو در اين سيستم پايين بود (حداكثر تا 50 درصد بود). 4- بررسي رهش نالتركسون از سيستم كاشتني ساخته شده از كوپليمر زيست تخريب پذير(L,D- لاكتيك - گليكوليك اسيد 50:50) كه مدت رهش 45 روز بود. با اين حال بيشترين توجه روي تهيه سيستم هاي پليمري تزريقي نالتركسون متمركز است تا نياز به جراحي نباشد. 5- ميكروكپسول هاي تهيه شده از كوپليمر گلوتاميك اسيد / اتيل گلوتامات كه نالتركسون در اين سيستم به مقدار 20 تا 25 ميلي گرم در ساعت به مدت 30 روز رها مي شود.