BMP ها پروتئين هايي با خاصيت تحريك استخوان زايي هستند كه براي درمان شكستگي هاي حاد بكار مي روند. عليرغم مزاياي زياد، تجويز دوز بالايي از اين پروتئين هاي نوتركيب براي بدست آمدن نتايج كلينيكي مطلوب لازم است كه اين مسئله به نوبه خود باعث بروز عوارض جانبي و هزينه هاي سنگين درمان مي شود. استراتژيهاي متفاوتي براي توليد نسل دوم BMP ها با كارايي بيشتر و عوارض جانبي كمتر بكار برده شده اند، مثلا دستكاري ژنتيكي و تغيير ناحيه اتصال به هپارين، به منظور افزايش زمان ابقاء (local retention time) مورفوژن در محل اثر، يكي از اين روش ها محسوب مي شود. به منظور بهبود خواص BMP-7، موتانت جديدي از اين پروتئين با موفقيت در ميزبان يوكاريوتي (CHO) بيان گرديد. جايگزيني پايانه آميني BMP-7 با ناحيه اتصال به هپارين از BMP-2، به منظور افزايش ظرفيت اتصال به تركيبات ماتريكس خارج سلولي از جمله هپارين و هپاران سولفات صورت گرفت. موتانت جديد علاوه بر داشتن فعاليت بيولوژيكي، قابليت اتصال به هپارين بيشتري نسبت به نوع تجاري از خود نشان داد. به نظر مي رسد اين پروتئين با ناحيه اتصال به هپارين تقويت شده به عنوان اولين داروي نسل دوم مزيت هاي كلينيكي بيشتري نسبت به فرم تجاري موجود ارائه دهد .