روتاويروس به عنوان يكي از مهم ترين و شايع ترين عامل گاستروانتريت حاد ويروسي در كودكان زير 5 سال شناسايي شده است به طوري كه سالانه حدود 128- 215 هزار كودك بر اثر گاستروانتريت روتاويروسي جان خود را از دست مي دهند. مرگ و مير بالاي ناشي از گاستروانتريت روتاويروسي و همچنين عدم وجود داروي اختصاصي براي درمان اين عفونت سبب شده تا عمده تلاش ها به سمت پيشگيري اين بيماري و توسعه واكسن معطوف شود. در همين راستا پس از سال ها تلاش در سال 2006 دو واكسن زنده ضعيف شده و خوراكي RotaTeq و Rotarix معرفي شدند و در سال 2009 به توصيه WHO اين دو واكسن به ليست برنامه ي واكسيناسيون ملي كشورها اضافه گرديد. با اين وجود نگراني هايي در مورد اثربخشي پايين و بي خطر بودن(Safety) اين واكسن ها در كشورهاي در حال توسعه در مقايسه با كشور هاي توسعه يافته مطرح شد. با توجه به زنده بودن سويه هاي واكسن و ماهيت قطعه قطعه بودن ژنوم ويروس، احتمال نوترتيبي ژنتيكي بين سويه واكسن و سويه هاي وحشي در گردش و نيز احتمال بازگشت سويه واكسن به سويه ويرولانت و عوارضي مثل توهم رفتگي روده در كودكان واكسينه شده، لزوم طراحي و توليد نسل جديد واكسن ها را بيش از پيش روشن مي كند. بنابراين در چند سال اخير واكسن هاي غير تكثيري (Non-replicating or Non-living) بسيار مورد توجه قرار گرفتند و مطالعات بسياري نيز در اين زمينه انجام شده است. يكي از گزينه هاي مناسب براي توسعه واكسن هاي غير تكثيري روتاويروس استفاده از پروتئين VP8* اين ويروس مي باشد. در واقع اين پروتئين بخشي از پروتئين اسپايك (Spikes) VP4 شكسته شده مي باشد كه در اتصال ويروس به سلول ميزبان دخيل است. مطالعات مختلف نشان داده است كه پروتئين VP8* توانايي بالايي در ايجاد آنتي بادي هاي خنثي كننده عليه روتاويروس را دارد. همچنين اين پروتئين داراي اپي توپ هاي خنثي كنندگي خطي و فضايي است كه آنتي بادي هاي توليد شده ضد اين اپي توپ ها اتصال ويروس به سلول در سطح آزمايشگاهي را مهار مي كند و در مدل هاي حيواني نيز پس از چالش با روتاويروس، خنثي سازي ويروس و به دنبال آن حفاظت بخشي را به همراه دارد. به علاوه مطالعات مختلف نشان داده است كه پروتئين هاي Core ويروس هپاتيت B (HBc antigen) به راحتي توانايي تشكيل VLP ها را در سيستم هاي بياني پروكاريوتي دارند و مي توانند پاسخ ايمني همورال قوي و نيز پاسخ