پس خوراند زيستي (بيوفيدبك) شيوه اي تكميل كننده و جايگزين براي دارو درماني است كه در آن فرد مي آموزد تا يك فعاليت بيولوژيكي ( اغلب ناخود آگاه و غير ارادي ) را با گرفتن يك فيدبك مناسب و آموزش هاي مربوطه،‌ تحت كنترل خويش در آورد به عبارتي فرد به خود تنظيمي برسد. اطلاعات بيولوژيك ابتدا اندازه گيري مي شود (بيو) و سپس به شخص بازخورد مي گردد (فيدبك). وقتي شخص از طريق حواس متفاوت اطلاعات را دريافت كرد، مي تواند آگاهانه آن را تغيير دهد. در اصل بيوفيدبك وضعيت سلامت و عملكرد فيزيكي ، به فرد قدرت استفاده از افكار براي كنترل بدن را مي دهد. اين روش داراي مزيت هاي بسياري است كه از آن جمله به: نياز نداشتن به دارو، ‌غير تهاجمي بودن،‌ نياز نداشتن به پزشك بعد از جلسه هاي آموزش، نبودن هيچ عامل خارجي و ... اشاره نمود. در سيستم طراحي شده، وضعيت تعادل فرد در صفحه فرونتال لحظه به لحظه اندازه گيري مي شود و سپس اين اطلاعات مورد پردازش قرار مي گيرد. بر اين اساس يكي از فيدبك هاي ديداري يا شنيداري به فرد ارائه مي شود و فرد بيمار ترغيب مي شود تا در راستاي بهبود وضعيت تعادل خود تلاش نمايد. به عبارت ديگر سيستم ساخته شده، اين قابليت را دارد كه متناسب با وضعيت تعادلي افراد در هنگام ايستادن بدون اتكاء، بيوفيدبك مناسب ديداري و شنيداري را جهت تصحيح و بهبود انجام عملكرد مذكور، به فرد ارائه دهد و به اين ترتيب موجبات بهبود عملكرد ايستادن را در بيمار فراهم آورد. به طور دقيق تر، طرح ارائه شده مبتني بر راهكاري غيرتهاجمي موجب توانبخشي حركتي در افرادي مي شود كه داراي عضلات سالم هستند اما به دليل نقصان تكامل يا آسيب به مناطق حركتي مغز، قادر به كنترل حركتي وضعيت بدني خود نمي باشند. از قبيل افرادي كه بر اثر سكته مغزي، آتاكسي و ... برخي از قابليتهاي حركتي خود را از دست داده اند.