وضعيت چرخش داخلي و خارجي بيش از حد ران كه موجب تغيير وضعيت در ساير مفاصل و الگوي راه رفتن مي شود در بسيار از افراد شايع مي باشد.روشهاي مختلفي براي ارزيابي اين وضعيت وجود دارد كه هر كدام داراي مزيت و معايبي مي باشد. تا كنون ابزار متعددي جهت بررسي زاويه پيچش ران مورد استفاده قرار گرفته اند كه از آن جمله مي توان به روش هاي راديوگرافي، اولتراسوند، توموگرافي كامپيوتري و همچنين مدل سازي سه بعدي اشاره كرد. همانطور كه مشاهده مي شود اين روشها عمدتا بصورت تهاجمي انجام مي شوند كه مي تواند عوارض جانبي را براي مصرف كنندگان به همراه داشته باشند و علاوه بر آن نيز با توجه به پر هزينه بودنِ اين ابزار، امكان دسترسي و كاربرد آن ها براي بسياري از افراد ميسر نمي باشد. از طرفي به منظور اندازه گيري زاويه پيچش استخوان ران از ابزار ديگري نظير گونيامتر و يا اينكلاينومتر نيز استفاده مي¬شود كه با توجه به دقت پايين اين ابزار و همچنين مشكلات استفاده از آنها به نظر مي رسد به ابزار مناسب تري در اين زمينه نياز باشد. به منظور حل مشكلات بيان شده مخترعين تلاش نمودند تا با كمك ابزاري جديد باعث كاهش خطاي استفاده از گونيامتر معمولي و اينكلاينومتر و همچنين ساده و كم خطر كردن اين اندازه گيري در مقايسه با روش هاي تهاجمي مانند راديوگرافي گردند. لذا هدف از اين اختراع، ساخت وسيله اي است كه بتواند با سهولت و دقت بالا زاويه پيچش استخوان ران را اندازه گيري كرده و ضمن جلوگيري از عوارض ابزار تهاجمي، خطاي اندازه گيري ناشي از وسايلي مانند گونيامتر را نيز كاهش دهد. لذا هدف از اين اختراع، ساخت وسيله اي است كه بتواند با سهولت و دقت بالا زاويه پيچش ران را ارزيابي كرده و علاوه بر كاهش خطرات و هزينه هاي ناشي از ابزار تهاجمي بتواند خطاي اندازه گيري ابزاري مانند گونيامتر را نيز كاهش دهد. اختراعي كه در اينجا معرفي شده است مي تواند بعنوان يكي از روش هاي ارزيابي آنتروپومتريك در مراكز حركات اصلاحي، مراكز ارتوپدي، فيزيوتراپي و همچنين مراكز تحقيقاتي مورد استفاده قرار بگيرد.

حركت پلانك با وزنه هاي اضافي (Weighted plank) از جمله حركات رايجي است كه با توجه به مزاياي آن مورد توجه بسياري از افراد قرار گرفته است. اين در حاليست كه لزوم حضور يار كمكي، ايمني پايين، كاهش تمركز فرد بر شيوه صحيح اجراي حركت (با توجه به لزوم تلاش براي نگهداري وزنه هاي آزاد) و همچنين عدم استفاده حداكثري از ظرفيت تمرينِ انجام شده، همواره محدوديتهايي را در اجراي اين تمرين براي ورزشكار به همراه دارد. بدين ترتيب و به منظور برطرف ساختن محدوديتهايي كه ذكر شد طراحي "دستگاه تمريني پلانك با وزنه" توسط مخترعين صورت گرفت. اين دستگاه بطور كلي متشكل از يك چارچوب فلزي به منظور قرار گرفتن وزنه ها و همچنين يك سطح اتكا بعنوان محل قرار گرفتن ورزشكار در حين اجراي حركت پلانك مي باشد. در اين دستگاه جهت انتقال نيروي عضلات به وزنه ها از سيم بكسل استفاده مي شود به نحوي كه سيم بكسل از يك طرف به ميله حامل وزنه ها و از طرف ديگر به كمربند مخصوص ورزشكار (كه در حالت دمر روي سطح اتكا قرار گرفته است) متصل مي شود. بدين ترتيب با اجراي حركت پلانك و بالا كشيدن سيم بكسل امكان جابجايي وزنه هاي انتخابي به سمت بالا و بر خلاف جهت نيروي جاذبه فراهم مي شود.

ارزيابي و تقويت حس عمقي گردن در ارتقاي دقت و كيفيت حركات گردن و متعاقبا پيشگيري از بروز آسيب و يا توانبخشي مشكلات اين ناحيه مورد توجه بسياري از محققان و همچنين كادر درمان قرار گرفته است. اين در حاليست كه احتمال بروز خطاي اندازهگيري و نياز به محاسبات رياضي در روشهاي پيشين كه دقت و سرعت اين ارزيابي را تا حدودي تحت تاثير خود قرار داده است همواره محدوديتهايي را در اجراي آن به همراه داشته است. از طرفي قابيلت تقويت حس عمقي با تمركز بر اطلاعات بصري نيز از ديگر محدوديتهايي بوده كه موجب كاهش تحريك حس عمقي در حين برنامههاي تمريني و در نهايت تقويت محدود آن شده است. بدين ترتيب و به منظور برطرف ساختن محدوديتهايي كه ذكر شد طراحي "دستگاه ارزيابي و تقويت حس عمقي گردن" توسط مخترعين صورت گرفت. اين دستگاه بطور كلي متشكل از يك هدبند به منظور قرار گرفتن نمايشگر ديجيتال، ريزپردازنده، سنسور جايروسكوپ و ماژول بلوتوس HC05 ميباشد. در اين دستگاه جهت ارزيابي دقت حس عمقي گردن از سنسور جايروسكوپ استفاده ميشود به نحوي كه دستگاه با هر بار استارت قابليت اندازه گيري آزمون هاي جديد را دارا مي باشد، بدين ترتيب با اجراي حركات سر و گردن امكان اندازه گيري و ثبت اطلاعات مربوط به خطاي بازسازي زواياي گردني فراهم ميشود. همچنين جهت تقويت حس عمقي گردن از يك هشدار دهنده صوتي استفاده ميشود به نحوي كه با بوق هاي ممتد و مقطعي به كاربر هشدارهاي لازم را مي دهد، بدين ترتيب آزمودني از رسيدن به زاويه مورد نظر مطلع شده و آن را مجددا تكرار ميكند. اين بازخوردها به تدريج كم و كمتر شده تا در نهايت شخص بدون تكيه بر بازخوردهاي دستگاه بتواند زواياي هدف را بازسازي كند.