براكت هاي ارتودنسي براي موقعيت دهي مناسب دندان ها و منظم كردن دندان هايي كه در خارج از محل خود قرار دارند، به كار مي روند. در صورت به كارگيري قواعد بيومكانيكي در اعمال نيروهاي ارتودنسي مي توان در يك دوره درماني كوتاه، نيروهاي موثر را جهت جابجايي و منظم كردن دندان ها اعمال كرد، ضمن اينكه احتمال آسيب به ميناي دندان، لثه ها و بافت هاي نرم را نيز كاهش داد. يكي از نيروهايي كه در طول دوره درمان ايجاد مي شود، نيروهاي اصطكاكي است كه در خلاف جهت نيروهاي درماني مطلوب عمل مي كنند و باعث افزايش دوره درمان و ايجاد نيروي اضافي به بافت هاي نرم مي شوند. براكت هاي معمولي موجود نيازمند استفاده از كش هاي ارتودنسي جهت نگهداري سيم در شيار براكت هستند كه مانع از جابجايي راحت سيم نسبت به براكت شده و منجر به افزايش مقاومت اصطكاكي مي شوند. همچنين وجود لبه در ديواره شيار براكت موجب مي شود كه سيم در محل خروج از شيار براكت دچار خميدگي شود كه اين خود نيز باعث افزايش اصطكاك مي شود. بنابراين، جهت رفع اين مشكل، در اين اختراع، دو تغيير اساسي در ساختار براكت صورت گرفته است: 1. ايجاد ليگاچور كشويي كه قابليت باز و بسته شدن دارد، سيم هاي ارتودنسي را در محل شيار حفظ و نياز به استفاده از كش هاي ارتودنسي را رفع مي كند. 2. ايجاد باله هاي استوانه اي رولردار كه باعث مي شوند هنگام اعمال نيروهاي ارتودنسي، حركت سيم نسبت به باله براكت به راحتي انجام شود و نيروهاي اصطكاك به حداقل مقدار خود كاهش يابند. ساخت اين نوع براكت نسبتاً ساده بوده و باعث كاهش اصطكاك و قابل پيش بيني نمودن حركت دندان ها مي شود و طول دوره درمان كوتاه مي گردد.

پس از سكته مغزي، بيشتر بازماندگان داراي اختلال عملكردي در ناحيه اندام حركتي هستند. ربات¬هاي توانبخشي مي‌تواند براي انجام تمرينات توانبخشي تكراري و ظريف موثر باشد. از سويي دانستن تغييرات نروپلاستيسيته براي ارزيابي ميزان بازتواني وبهبود بيماران مورد استفاده قرار مي‌گيرد اهميت ويژه ‌اي دارد. دانستن اين اطلاعات تنها به كمك دستگاه تصويربرداري MRI قابل اخذ مي‌باشد. از اين‌رو محققان سعي در طراحي و ساخت ربات‌هاي سازگار با دستگاه MRI برآمده‌اند و نمونه‌هايي از آن در مراكز درماني و تحقيقاتي مورد استفاده قرار گرفته‌اند. باوجود تلاش‌هاي متعدد در ساخت چنين ربات‌هايي همچنان كاستي‌هايي از جمله عدم سازگاري كامل با دستگاه MRI و همچنين انجام حركات وابسته به يكديگر كه موجب تشخيص نادرست پزشك از ميزان بهبودي مي‌گردد، در اين زمينه وجود دارد. از سويي اينگونه ربات‌ها، علي‌رغم نياز جامعه‌ي علمي كشور ايران به بحث درمان و تحقيقات در اين حوزه، تاكنون پژوهشي مشابه در زمينه طرح حاضر صورت نگرفته‌ است. در اظهارنامه‌ي حاضر، براي رفع مشكلات ربات‌هاي موجود از جمله انطباق‌پذيري كامل در شرايط و ملاحظات دستگاه MRI يك ربات با قابليت ايجاد دو درجه آزادي مستقل با عملگرهاي پنوماتيكي و كنترل از طريق ريزپردازنده‌ي متصل به رايانه براي توانبخشي مچ دست ارائه شده است.