اكسيژن تراپي در اكسيژن تراپي ، گاز اكسيژن را با فشار بيش از آنچه در اتمسفر محيطي وجود دارد به بيمار ميرسانند ( بيش از 21% ) با تجويز اكسيژن و درمان هايپوكسمي ، ميتوان از هايپوكسي بافتي جلوگيري كرد . هدف از اكسيژن تراپي ، شامل كاهش كار تنفس و برداشتن فشار از روي ميوكارد است . انتقال اكسيژن به بافتهاي به عواملي نظير برون ده قلبي ، اكسيژن مووجود در خون شرياني ، غلظت Hb و نيازهاي متابوليكي بستگي دارد كه در هنگام تجويز اكسيژن بايد تمام عوامل مذكور را در نظر داشت . ميزان كاهش اكسيژن خون از طريق آزمايش ABG ، اكسيمترينبض و علائم باليني مشخص ميشود . هايپوكسي عبارت است از ميزان اكسيژن خون شرياني و زماني كه اين كاهش در اكسيژن در سطح سلولي منجر به كاهش اكسيژناسيون بافتي گردد ، اصطلاحاً به آن هايپوكسي گفته ميشود. ميزان طبيعي اكسيژن خون شرياني 80-100 ميليمتر جيوه است . بدن نسبت به هايپوكسمي به وسيله افزايش تعداد و عمق تنفس واكنش نشان ميدهد . در نتيجه علائم تنگي نفس به صورت استفاده ازعضلات كمكي تنفس ، تعريق و سيانوز ظاهر ميگردد . با افزايش تلاش و تقلاي تنفسي ، ميزان مصرف اكسيژن نيز بيشتر شده منجر به ايجاد يك سيكل معيوب ميشود كه نتيجه آن خستگي و احتمالاً ايست تنفسي است . نشانه هاي باليني هايپوكسمي شامل تغيير در وضعيت ذهني ( نظير اختلال در قضاوت، بيقراري ، بي توجهي به محيط ، تيرگي شعور ، خواب آلودگي شديد و كما ) تنگي نفس ، افزايش خون تغيير در ضربان قلب ، آريتمي ، سيانوز ( از نشانه هاي دير رس ) تعريق شديد و سردي انتهاهاست . هاپوكسمي معمولاً هايپوكسي منتهي ميشود ( كاهش تحويل اكسيزن به بافتها ) نشانه ها وعلاعم هايپوكسي بستگي به سرعت بروز هايپوكسمي دارد . هايپوكسمي ناگهاني با تغيير در عملكرد CNS همراه است زيرا مراكز عصبي بيشتر با ساير بافتها نسبت به كاهش اكسيژن حساسيت دارند . بدين ترتيب بيمار دچار ناهماهنگي حركات و اختلال در قضاوت مي شود . تابلوي باليني بيمار مشابه يك فرد مست است . هايپوكسمي مزمن ( مثلاً در COPD و CHF ) موجب خستگي و خواب آلودگي ، بي تفاوتي ، بي توجهي و تأخير در رفلكس ها ميشود . نياز به تجويز اكسيژن ، با آزمايش ABG و ارزيابي باليني مورد بررسي قرار ميگردد . در بعضي از بيماران كه در بيمارستان ها و يا در منظل شخصي بستري هستند ،وبايد به طور منظم اكسيژن تراپي شوند در صورتي كه پرستار و يا خودشان متوجه كاهش كاهش فشار اكسيژن و به پايان رسيدن اكسيژن كپسول نشوند و هنگامي متوجه شوند كه فشار كپسول به طور ناگهاني افت پيدا كند ممكن است دچار هايپوكسي شديد شوند.هدف از اين اختراع طراحي سيستم هشدار دهدنده كاهش فشار اكسيژن و اتمام اكسيژن كپسول اكسيژن براي پيشگيري از هايپوكسي در بيماراني كه تحت اكسيژن تراپي هستند مي باشد. .در اين اختراع سيستم هشدار دهنده اي طراحي شده است كه با محاسبه فشار كپسول اكسيژن و مقداري كه شير تنظيم فشار اكسيژن باز يا بسته است ساعات قابل استفاده از اكسيژن كپسول اكسيژن را محاصبه كرده و هنگامي كه اكسيژن موجود در كپسول به كم تر از 20% رسيد شروع به هشدار دادن مي كند.با اين هشدار پرستار و يا خود بيمار متوجه نزديك شدن اتمام اكسيژن كپسول شده و قبل از اينكه با افت سريع فشار روبرو شوند و بيمار دچار هايپوكسي شود ،كپسول را تعويض مي كنند.

در زمان جراحي كاشت دندان امكان دارد آسيب هايي به بافت عصب اين بخش برسد. لذا در اين اختراع به طراحي سيستمي پرداخته شده است تا از اين آسيب هاي احتمالي در حين كاشت دندان جلوگيري شود. سيستم طراحي شده بر اساس اندازه گيري مقاومت الكتريكي بافت عمل مي¬كند و شامل يك مته ايمپلنت، يك اهم متر، و يك كنترلر مي باشد. مته ايمپلنت توسط يك سيم به لب بيمار متصل مي شود و يك اهم متر بين مته ايمپلنت و سيم متصل به لب بيمار قرار مي گيرد تا بتواند مقاومت الكتريكي بين مته ايمپلنت و لب بيمار را اندازه گيري كند. با توجه به اينكه مقاومت الكتريكي استخوان فك به ميزان قابل توجهي بيشتر از بقيه بافتهاي بدن و به خصوص بافت كانال عصب آلوئولار مي باشد، اكر مته ايمپلنت از فك بيمار عبور كند، به محض ايجاد اولين تماس بين مته ايمپلنت و كانال عصب آلوئولار، مقاومت الكتريكي مدار ايجاد شده به شدت كاهش مي يابد كه اين هشدار را به جراح مي دهد كه مته ايمپلنت در حال ورود به كانال عصب آلوئولار و بر خورد با عصب آلوئولار مي باشد و از اين طريق از آسيب پيشگيري مي شود.