در انتقال بيمار به محل درمان، جلوگيري از انتقال ضربات و ارتعاشات حاصل از ناهمواريهاي جاده بخصوص براي بيمار از اقدامات اساسي است كه در حين انتقال بايد رعايت شود. تامين اين نياز بر عهده ي طراحان آمبولانس ميباشد. بر همين اساس براي جلوگيري از صدمه بيشتر مصدوم يا بيمار، طراحي سيستم تعليق براي تخت الزامي ميباشد. سيستم تعليق تخت آمبولانس در حالت ايده‌آل ميتواند در شش درجه آزادي، ايزولاسيون را براي مريض داخل آمبولانس فراهم كند. از ميان اين شش درجه آزادي، سه درجه بيشترين تاثير را دارند كه عبارتند از: ارتعاش عمودي، پيچش و جابجايي ناشي از غلتش. بخاطر اينكه تخت آمبولانس به موازات محور غلتش آمبولانس قرار گرفته، غلتش آسيب كمتري به بيمار ميزند. شتابهاي طولي، جانبي و شتاب زاويه‌اي ناشي از مانور خود آمبولانس مي‌باشند (بجاي ناهمواريهاي جاده) و حالت ارتعاشي ندارند بلكه در يك فاصله زماني پايا مي‌باشند. بنابراين آسيب كمتري نسبت به ارتعاش عمودي و پيچش مي‌رسانند. از طرفي كنترل آنها نيازمند به استفاده از سيستم تعليق فعال مي‌باشد. بنابراين در طراحي سيستم تعليق، براي اينكه هم هزينه ساخت پايين باشد و هم عملكرد مناسبي داشته باشد، هدف ايزولاسيون دو ارتعاش عمودي و پيچش در نظر گرفته شد. براي اين منظور از سيستم تعليق با مكانيزمي با قابليت ايزولاسيون مصدوم يا بيمار از ارتعاشات عمودي و پيچشي طراحي شده است. محل قرارگيري مركز پيچش نسبت به مركز جرم بار (وزن بيمار و تخت)، نقش مهمي در طراحي هندسه سيستم تعليق براي ايزولاسيون جابجايي‌هاي ناشي از پيچش دارد. اگر مكانيزم سيستم طوري باشد كه مركز پيچش آن در سطح كف آمبولانس قرار گيرد در اين صورت اين نوع طراحي به هنگام ترمزگيري و شتاب‌گيري دچار پيچش مي‌شود. بنابراين مكانيزمي طراحي شده است كه مركز پيچش آن با مركز جرم بار وارد بر سيستم، در سطح تخت مصدوم، هم مركز شود. لينكه هاي مكانيزم طوري به هم اتصال يافته اند كه كل مكانيزم در برابر گشتاورهاي حاصل از بارگذاري نامتقارن، چرخش كف آمبولانس و/يا تخت، و شتاب‌گيري يا ترمزگيري آمبولانس، پايدار باشد.