‏در اين روش ابتدا با استفاده از مخلوط اسيدها گروه كوبوكسيليك بر روي نانولوله هاي كربني نشانده مي شود. از آنجاي كه يكي از مشكلات عمده دو عامل دار كردن نانولوله هاي كربني بالا بردن PH ‏محلول است با استفاده از روشي جديد كه بر پايه سيستم گازي استوار است با صرف انرژي و زمان كمتر PH ‏محلول به PH ‏آب مقطر رسانده مي شود. در روش هاي متداول و با استفاده از بمب خلا مدت زمان لازم براي مقدار كمي از نانولوله بين ٣ ‏تا ۵ ‏ماه است ولي با استفاده از اين سيستم مدت زمان خالص سازي و همين طور بالا بردن PH ‏به حداكثر ١ ‏هفته كاهش مي يابد. پس از آن با استفاده ازروشي جديد گروه عاملي آمين بر روي نانولوله هاي كربني چند ديواره نشانده شده است. تست FTIR ‏ گرفته شده از نانولوله هاي بدون عامل و عامل دار شده مويد اين مطلب است. تصاوير FESEM ‏ گرفته شده از نانولوله ها نشان دهنده اين مطلب است كه عامل دار كردن نانولوله ها نه تنها ساختار نانولوله ها را حفظ مي كند بلكه سبب كوتاه تر شدن طول نانولوله و در نتيجه عامل دار شدن هر چه بهتر نانولوله ها خواهد شد.

‏حسگرهاي گازي و يا شيميايي به دليل كاربرد وسيع شان در كارخانه، صنعت، نظارت زيست محيطي، داروسازي و ... توجه فراواني را در دنياي علم به خود جلب نموده اند. بطور كلي، وظيفه و روش كار حسگرها، جذب، تشخيص و دفع مولكول هاي گازي روي يك ماده حساس مي باشد و كاملا مشخص است كه هرچه سطح ويژه ماده حساس بيشتر باشد، سطح تماس بين مولكول هاي گازي و حسگر افزايش يافته كه به افزايش قابل ملاحظه حساسيت آن مي انجامد. پيشرفت هاي اخير در فناوري نانو، زمينه ساز ظهور و بروز نسل جديدي از حسگرها با حساسيت بالا، قابليت حمل راحت تر، قيمت پايين و توان مصرفي كم شده است. ‏در ميان نانو مواد به كار رفته در ساخت حسگرها، نانولوله هاي كربني به دليل خواص بسيار ويژه الكترونيكي و جذب خود، بهترين پاسخگويي را دارا مي باشند. در اين اختراع نيز از نانولوله هاي كربني چند ديواره براي ساخت حسگرهاي گازي استفاده شده است. از آنجا كه عامل دار كردن نانولوله ها خواص آنها را به طرز شگفت آوري ارتقاء مي دهد، در اينجا نيز براي ساخت حسگر گازي از سه نوع نانولوله كربني چند ديواره عامل دار شده با: (1) اسيدهاي كربوكسيليك، ( ٢ ‏) آمين نوع اول ‏(دودسيل آمين) و ( ٣ ‏) آمين نوع دوم (اكتادسيل آمين) به عنوان ماده حساس استفاده شده است. طراحي حسگرها برحسب تغييرمقاومت بوده است. گاز هدف در اين پژوهش، مخلوط گاز طبيعي حاوي H2S ‏ با غلظت ppm ‏ 160 مي باشد. در بررسي حساسيت يك حسگر، متغيرهاي مختلفي از جمله دماي گاز مورد توجه است كه در اينجا ، اثر تغيير دما ( ºC ٨٠ ‏- ٢۵ ‏) بر روي شيوه رفتار و قدرت پاسخگويي حسگرهاي اختراع شده، مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج بدست آمده از قراردادن حسگرها در معرض گاز هدف در دماهاي مختلف، حاكي از آن است كه در دماهاي پايين، آمين ها نوسانات حساسيت، داراي بالاترين درصد پاسخگويي نسبت به حضور گاز نسبت به ساير حسگرها مي باشند و در دماهاي بالاتر اين نانولوله هاي كربني چند ديواره هستند كه بيشينه ميزان حساسيت را دارا هستند. به طور كلي حسگرهاي ساخته شده در دماهاي مختلف براي رديابي گاز هاي سمي مانند H2S ‏كه حتي مخلوط با گاز طبيعي هستند، بسيار مناسب ميباشند وميزان بازيافت و تكرار پذيري خوبي دارند.

سيستم پيروليز لاستيك هاي فرسوده با استفاده از سيستم گرمايش القايي به منظور برطرف كردن بحران هاي زيست محيطي مربوط به تجمع لاستيك هاي فرسوده در خاكچال ها، بدست آوردن محصولات با ارزش به لحاظ اقتصادي و صنعتي، كه شامل سوخت هاي توليد شده در سه فاز جامد، مايع و گاز با ارزش حرارتي مناسب و معادل با بسياري از سوخت هاي تجاري موجود در بازار و فلزات بازيابي شده ميباشند و بهبود عملكرد سيستم هاي پيروليز قديمي، طراحي و ساخته شد. در اين سيستم كه از گرمايش القايي براي تامين حرارت مورد نياز فرايند استفاده شده است نه تنها نياز به خارج كردن سيم هاي پيش از انجام فرايند از بين ميرود، بلكه اثر گرمايش القايي بر سيم هاي درون لاستيك ها باعث ميشود تا سيم ها به عنوان منابع گرمايي براي انجام فرايند پيروليز عمل كرده و گرماي مورد نياز لاستيك ها براي پيروليز شدن را با توزيع مناسب، بسيار سريع و با كمترين تلفات گرمايي تامين كنند كه اين منجر به افزايش شديد سرعت فرايند، بهينه سازي مصرف انرژي، عدم نياز به خارج كردن سيم ها پيش از فرايند و سهولت در جداسازي سيم ها پس از فرايند ميشود.

اختراع حاضر در رابطه با تهيه و معرفي نانوسيال‌هاي زيست‌تخريب‌پذير پايدار مبتني بر نقاط كوانتومي گرافن در سيالات پايه سينگل آب ديونيزه شده و دوتايي مخلوط آب ديونيزه شده و اتيلن گليكول با نسبت‌هاي مختلفي حجمي 50:50 و 60:40 به عنوان بهبوددهنده خواص حرارتي سيالات مرسوم انتقال حرارت جوشش استخري تحت فشار اتمسفر مي‌باشد. انتقال حرارت جوشش استخري يك فرآيند حرارتي دو فازي است كه مقدار زيادي انرژي را در طول تغيير فاز از مايع راكد به بخار روي سطح گرم شده منتقل مي‌كند و حركت حباب‌ها در حين فرايند منجر به افزايش انتقال حرارت بدون نياز به قطعات متحرك مانند پمپ مي‌شود. استفاده از انتقال حرارت جوشش نقش مهمي در مناطق مختلف مكانيكي نظير راكتورها، موشك‌ها، تقطير، جداسازي هوا، سيستم‌هاي تبريد (هوادهي و سرمايش)، چرخه‌هاي قدرت، نيروگاه‌ها (اتمي)، مبدل‌هاي حرارتي (اواپراتورها)، بويلرها، مديريت حرارتي ماشين‌هاي پرنده، فضاپيماها و مخلوط‌هاي مهندسي شيمي دارد. خواص حرارتي محدود سيالات عامل معمولي مانند آب، اتيلن گليكول، روغن موتور، پروپان، هوا و غيره، نمي‌تواند افزايش تقاضاي انتقال حرارت را برآورده كند و بنابراين عملكرد سيستم‌هاي انتقال حرارت به طور قابل‌توجهي پايين است. نانوسيالات به عنوان يكي از جديدترين تكنيك‌هاي موثر در جامعه انتقال حرارت، از تعليق يكنواخت و پايدار ذرات جامد (در اندازه معمولاً 100-1 نانومتر) به سيالات خنك‌كننده سنتي، براي اولين بار توسط چوي و ايستمن در سال 1993 بدست آمدند. علي‌رغم ويژگي‌هاي اميدواركننده در خواص ترموفيزيكي نانوسيال‌ها و پتانسيل بالا در بهبود انتقال حرارت همرفتي، از معايبي نظير تشكيل رسوب و ناپايداري رنج مي‌برند. آماده‌سازي نانوسيالات كربني مبتني بر نقاط كوانتومي گرافن و نشاندن نافلزاتي نظير نيتروژن و گوگرد علاوه بر پايداري بالا در دراز مدت، سبب افزايش قابل‌توجه عملكرد حرارتي مشخصه‌هاي فرايند جوشش استخري نظير شار حرارتي بحراني و ضريب انتقال حرارت مي‌شود. در نتيجه استفاده از آنها در صنايع مختلف وابسته به كاهش مصرف انرژي، ابعاد تجهيزات، مشكلات زيست‌محيطي و هزينه‌هاي ساخت كمك شاياني مي‌كند.