اكثر سرطان¬ها و بيماري¬هايي كه هم اكنون گريبان¬گير انسان است، يك ريشه¬ي ژني دارد كه با اصلاح ژن¬ آسيب¬‌ديده مي¬توان انتظار داشت كه از بروز و پيشرفت بيماري جلوگيري شود. ژن¬درماني اميد¬ها را براي درمان گستره زيادي از بيماري¬ها مانند سرطان زنده نگه مي¬دارد. در واقع در ژن‌درماني پلاسميد براي بيان پروتئين درماني خاص و يا اليگونوكلئوتيدهايي براي خاموش كردن ژن ايجاد كننده بيماري بكار مي¬روند. تزريق مستقيم DNA خالص امكان‌پذير است ولي سلول¬هاي كمي DNA را برداشت كرده و احتمال كمي وجود دارد كه منجر به توليد پروتئين شود. اهميت اصلي پلاسميد خالص براي توسعه و توليد واكسن است كه مقدار كمي از پروتئين مي¬تواند منجر به ايجاد پاسخ ايمني دلخواه شود. در اغلب موارد استفاده از DNA خالص براي انتقال مواد ژنتيكي در شرايط درون‌تن مناسب نيست و اين امر به علت تخريب DNA به¬وسيله¬ي نوكلئازهاي سرم است. بنابراين معمولاً يك سيستم حامل توصيه مي¬شود كه بايستي زيست سازگار و غير ايمني¬زا باشد، از DNA در مقابل عوامل سيستم رتيكولواندوتليال محافظت كند و براي سلول يا بافت هدف ويژه باشد. انتظار مي¬رود كه فرايند ورود حامل نانويي به سلول آندوسيتوز باشد، بنابراين سيستم حامل بايستي توانايي فرار آندوزمي و رسانش DNA به هسته را داشته باشد. يك سيستم خوب بايستي حاوي انواع اجزا ساختماني براي رفتارهاي ويژه باشد. بنابراين با توجه به اهميت سيستم¬هاي تحويل ژن، مايع يوني بر پايه¬ي ايميدازول با خاصيت فلوئورساني بالا سنتز شد. نتايج مربوط به ژل الكتروفورز بارگيري، رهايش و محافظت بسيار خوب اين حامل از پلاسميد را نشان داد. تصوير ثبت شده با ميكروسكوپ فلوئورسنت نشان داد كه اين مايع يوني در مقايسه با ايميدازول تجاري داراي خاصيت فلوئورساني بيشتري است. با استفاده از تست MTT عدم سميت تركيب سنتز شده تاييد شد. امروزه در اكثر آزمايشات مربوط به ترانسفكشن از ليپوفكتامين استفاده مي¬شود اين ماده علي¬رغم مزيت¬هايي كه دارد در نسبت-هاي مشخصي اثر سمي بر سلول دارد. بنابراين حامل سنتز شده در مقايسه با نمونه تجاري موجود در بازار هيچ گونه سميتي نداشته و با هزينه بسيار كمتري توليد گرديد.