آسيبهاي اعصاب محيطي يكي از شايعترين آسيبها در جوامع امروز است. عوارض اين آسيبها شامل ناتواني، هزينه‌ي بالاي درمان، از دست دادن شغل و اختلالات اجتماعي است . پيوندعصب از خود فرد (اتوگرافت ) محدود و گاهي غير ممكن است و استفاده از عصب آلوگرافت ( شخص ديگر ) يا زنوگرافت ( نمونه هاي غير انساني) نيز با خطر پس زدن و يا عكس العمل هاي ايمني مي گردد. هنگامي كه عصب آسيب ميبيند، عصب در يك مسير مستقيم رشد نميكند و به هم نميرسند بلكه به بافت اطراف و عضله نفوذ ميكند. براي رفع اين مشكل با استفاده از نانو شيشه زيستي كانال هايي ساخته شد. كاربرد اصلي اين كانال هاي هدايت عصبي، قرارگيري آنها در محل آسيب ديده مي باشد كه باعث هدايت مستقيم عصب و آكسون آسيب ديده ميشود و خود به مرور زمان از بين ميروند و چون اين كانال ها از جنس شيشه ها ي زيستي هستند بدن هيچ واكنش ايمني از خود نشان نميدهد. استفاده از اين كانال ها به عنوان ايمپلنت براي افرادي كه در اثر حوادثي مانند سوانح جاده اي، بلاهاي طبيعي، صدمات جنگ، .... دچار ضايعات اعصاب محيطي شده اند بسيار كارامد است.