خلاصه اختراع :

آسیبهای اعصاب محیطی یكی از شایعترین آسیبها در جوامع امروز است. عوارض این آسیبها شامل ناتوانی، هزینه‌ی بالای درمان، از دست دادن شغل و اختلالات اجتماعی است . پیوندعصب از خود فرد (اتوگرافت ) محدود و گاهی غیر ممكن است و استفاده از عصب آلوگرافت ( شخص دیگر ) یا زنوگرافت ( نمونه های غیر انسانی) نیز با خطر پس زدن و یا عكس العمل های ایمنی می گردد. هنگامی كه عصب آسیب میبیند، عصب در یك مسیر مستقیم رشد نمیكند و به هم نمیرسند بلكه به بافت اطراف و عضله نفوذ میكند. برای رفع این مشكل با استفاده از نانو شیشه زیستی كانال هایی ساخته شد. كاربرد اصلی این كانال های هدایت عصبی، قرارگیری آنها در محل آسیب دیده می باشد كه باعث هدایت مستقیم عصب و آكسون آسیب دیده میشود و خود به مرور زمان از بین میروند و چون این كانال ها از جنس شیشه ها ی زیستی هستند بدن هیچ واكنش ایمنی از خود نشان نمیدهد. استفاده از این كانال ها به عنوان ایمپلنت برای افرادی كه در اثر حوادثی مانند سوانح جاده ای، بلاهای طبیعی، صدمات جنگ، .... دچار ضایعات اعصاب محیطی شده اند بسیار كارامد است.