اختراع حاضر در زمينه توليد دارو عليه تهاجم و رشد در سرطان مياشد كه بيشترين دليل مرگ در بيماران با تومورهاي بدخيم است. عامل اصلي در تهاجم و متاستاز سلولهاي سرطاني، توانايي آنها در تجزيه پروتئوليتيك ماتريكس خارج سلولي است كه سبب انتشار سلول سرطاني در بدن مي شود. پروتئين urokinase plasminogen activator(uPA) و رسپتور آن (uPAR) ، كه به ميزان زيادي در سرطانهاي مختلف بيان ميشوند، نقش كليدي در اين فرايند ايفا مي كنند. بنابراين طراحي پپتيدي كه uPAR را هدف قرار ميدهد، ميتواند سبب كاهش تهاجم سلول سرطاني شود. پپتيد معرفي شده با 12 اسيد آمينه در اين اختراع از ناحيه اتصال uPA به uPAR با تقليد از ناحيه Ω-loop و با توجه به ساختار و اسيد آمينه هاي uPA انساني و از بخش مشترك اسيدآمينه ها در ميان گونه هاي مختلف انساني و موشي ، طراحي و سنتز شده است. خاصيت آنتاگونيستي در رقابت با پروتئين uPA براي اتصال به uPAR دارد و سبب كاهش رشد توده سرطاني و كاهش فعال شدن آنزيم MMP-2 كه نقش مهمي در تجزيه ماتريكس خارج سلولي و تهاجم سلول سرطاني ايفاء مي كند، ميشود.

اختراع حاضر با هدف توليد يك پپتيد درماني مهار كننده تهاجم و متاستاز سرطان سينه اجرا گرديده است. در واقع تهاجم و متاستاز سلول¬هاي بدخيم به ديگر ارگان¬هاي نقش كليدي در عود سرطان و مرگ بيماران دارد. متاستاز سلول¬هاي سرطاني از مكان اصلي به يك بافت ثانويه كه موجب بروز اختلال در عملكرد آن مي¬شود، عامل بروز 90 درصد مرگ¬ومير ناشي از سرطان است. با توجه به اهميت موضوع تاكنون تلاش¬هاي زيادي به¬منظور طراحي و توسعه داروهاي مهار كننده فرايند تهاجم و متاستاز صورت پذيرفته است، اما متاسفانه موفقيت چشمگيري در اين حوزه حاصل نگرديده است. يك دسته دارويي موجود براي مهار فرايند تهاجم پپتيدها مي¬باشند كه به علت سايز كوچك و آسان بودن توليدشان در مقايسه با پروتئين¬ها، توجه¬ بسياري را به خود جلب نموده¬اند. از طرفي پيشرفت-هاي حاصل در حوزه طراحي محاسباتي پپتيدهاي با خاصيت دارويي، كار را براي فعالان در اين حوزه بسيار تسهيل نموده است. مطالعات in silico و in vitro نشان داده است كه پپتيد طراحي شده، توانايي مهار سيستم uPA-uPARكه يك عامل مهم در تهاجم سلول¬هاي سرطاني است را دارا مي باشد. اين پپتيد 8 اسيدآمينه دارد و در انتهاي سر كربوكسيليك و آميني آن به ترتيب گروه هاي آميني و استيلي متصل شده است. از طرفي به دليل داشتن هومولوژي با بخشي از پروتئين CD44، نتايج نشان داد كه پپتيد مذكور داراي ميل اتصال به اين گيرنده و توانايي مهار نقش آن در پيشرفت سرطان دارد. همچنين پپتيد مذكور قادر است سنتز و فعاليت ماتريكس متالوپروتئينازهايي از قبيل MMP-2 و MMP-9 را مهار كند.