وقتي اصطلاحاتي همچون بافت هاي مهندسي شده، مهندسي بافت و طب ترميم به كار برده مي شود، آنچه در ذهن تداعي مي گردد جايگزيني، ترميم و بازسازي بافت ها و ارگان هاي تخريب شده است امروزه با توجه به تعداد كم اهداكنندگان بافت و آلودگي هاي ويروسي آن سعي در طراحي بافت به كمك سلول و داربست هاي گوناگون اعم از طبيعي يا مصنوعي شده است. اين امر منتهي به ايجاد مفهومي جديد در علم شده است كه مهندسي بافت خوانده مي شود. هدف از مهندسي بافت تقليد از طبيعت براي حل محدوديت هاي معالجات كلينيكي و درماني است. مهندسي بافت براساس سه تركيب اصلي بافت هاي بيولوژيكي يعني ماتريكس خارج سلولي، مولكول هاي پيام رسان و سلول، بنيان نهاده شده است كه به ترتيب توسط داربست، فاكتورهاي رشد و سلول شبيه سازي مي شود. داربست ها به اسكال مختلف همچون ژل، فوم، فيبر، ميكرو و نانو ذرات و غشا مي باشد كه مي توانند با مولكول هاي پيام رسان كه در فرآيندهاي ريخت زايي، شكل گيري و تمايز سلولي نقش دارند همراه شده، جهت بازسازي محيط بدن موجود زنده و همچنين افزايش تكثير و تمايز سلول ها و حمل فاكتورهاي رشد در آزمايشگاه استفاده شوند. از ميان انواع سلول هاي به كار برده شده در مهندسي بافت غضروف، سلول هاي غضروفي از نظر ترميم بافت ضايعه ديده انتخاب مناسبي بوده و بسيار مورد توجه قرار گرفته اند. بنابراين جهت پيوند اتولوگ سلول هاي غضروفي سلول هاي كندروسيت از غضروف بالغ جدا شده و در محيط كشت و با استفاده از سرم تكثير داده مي شوند، سپس با استفاده از پاساژهاي متوالي و كشت با تراكم بالا، جمعيت نسبتا خالصي از سلول هاي كندروسيت تهيه گرديده و بعد از مطالعه خصوصيات سلولي كندروسيت ها جهت پيوند در انسان به كار مي روند.