خلاصه اختراع :

برای افزایش مخاط چسبی پلی مركیتوزان، دو مشتق از این پلی مر ایجاد شد. این پلی مر با استفاده از دو تركیب ان استیل سیستتین و ان استیل دی پنیسیلامین و فعال كننده EDAC به صورت تیوله درآمد. این مشتقات جدید كه گروه های تیول روی آنها ثابت شده اند قادرند با زیر واحدهای سیستتین موجود بر روی موسین پوشاننده سراسر مخاط های بدن اتصال برقرار نموده و به این گونه زمان ماندگاری دارو و الیته جذب آن را از دستگاه گوارش افزایش دهند. به علاوه این پلی مرها به علت داشتن گروه های تیول همچنین قادرند با زیر واحدهای 2 و 11 پمپهای P-gp خارج كننده دارو از سلول ها، كه آن ها نیز دارای گروه های سیستتین می باشند اتصال برقرار نموده و با تغییر در ساختار فضایی آن ها این پمپ ها را مهار نمایند و به این صورت می توانند به عنوان حامل هایی موثر برای رساندن زنوبیوتیك ها به داخل سلول و درمان عفونت های داخل سلولی به كار گرفته شوند. استفاده از سیستم های ذره ای كه برای مدت زمان طولانی بر روی غشاهای مخاطی قرار گرفته و امكان دسترسی به سطح مخاطی را فراهم می آورند و بدین طریق باعث افزایش جذب می شوند همواره از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده است. اگر چه در مطالعات بالینی اثر برتر این سیستم ثابت شده است، باور كلی بر آن است كه هنوز نتوانسته اند به ماكسیمم پتانسیل این سیستم دارو رسانی دست یابند. هدف این طرح تهیه سیستم ذره ای ترجیحا نانو با خاصیت مخاط چپسبی بالا جهت افزایش جذب داروهایی با جذب فوق العاده كم از دستگاه گوارش مانند آمیكاسین و انتقال آنتی سنس به سلولهای سرطانی می باشد. یكی از مشكلات كنونی در درمانهای مولكولی در اختیار نبودن فرمولاسیونهای پایدار با قابلیت بالا در انتقال مولكولهای آنتی سنس به سلولهای سرطانی است. تحقیقات وسیعی بر روی پلیمرهای مختلف و نانو ذرات به عنوان ناقل دارو در حال انجام است. در این بین استفاده از بیوپلیمرها به علت زیست سازگاری و زیست تخریب پذیری آنها بسیار مناسب به نظرمی رسد. پلیمر كیتوزان كه یك بیوپلیمر كاتیونی است به عنوان ناقل برای ژن درمانی بسیار مدنظر قرار گرفته است. اما مطالعات انجام شده نشان می دهد كه با وجود توانایی مناسبی كه برای بارگیری بسیار مدنظر قرار گرفته است. اما مطالعات انجام شده نشان می دهد كه با وجود توانایی مناسبی كه برای بارگیری اولیگونوكلئوتیدها دارد در انتقال ژن (Transfection) به دلیل تداخل زیادی كه بین مولكولهای DNA و كیتوزان وجود دارد ضعیف عمل می كند. طبق آزمایشات متفاوت انجام شده نشان داده شد كه مشتقات سنتز شده بالا قادرند عمل ژن رسانی به سلول های سرطانی را بدون تداخلات زیاد انجام دهند.