خلاصه اختراع :

پلی‌یورتان یكی از كاربردی‌ترین مارتیس‌های پلیمری است كه امروزه جایگاه وسیعی در صنایع پوشش‌دهی، چسب‌ها، فوم‌های ترموپلاستیك و الاستومری و نیز صنایع پزشكی پیدا كرده است. پلی‌یورتان عموماً جزء ماتریس‌های پلیمری بلورینه (همچون پلی‌آمید و پلی‌پرویلین) دسته‌بندی نمی‌شود اما ما با انتخاب مونومرهایی كه ساختار فضایی شیمیایی متقارن و آلترناتیو دارند توانستیم نوعی از پلی‌یورتان را سنتز كنیم كه دارای سگمنت‌های سخت و نرمی با درصد بلورینگی قابل توجه هستند. بلورینگی یك فاكتور بسیار مهم برای پلیمرهای دارای خواص حافظه‌ی شكلی است و همچنین به‌دلیل بهبود درجه‌ی جدایش فاز، نقش مهمی در بالا بردن خواص مكانیكی همچون مدول یانگ و تنش شكست دارد. پلی‌یورتان از سنتز پلی‌اُل اتری پلی‌تتراهیدروفوران (PTHF) با وزن مولكولی 5000-1000، هگزامتیلین دی‌ایزوسیانات (HDI) و بوتان‌دی‌اُل (BDO) به عنوان زنجیرافزاینده به روش پلیمریزاسیون دومرحله‌ای درجا به‌دست آمد. با دست‌یابی به ماتریس پلی‌یورتان با بلورینگی قابل توجه، افزودن نانوذرات رس آلی علاوه بر نقش تقویت استحكام، خاصیت هسته‌زایی نیز ایفا كرد. بنابراین علاوه بر افزایش نسبی مدول كششی، نوعی بهینه‌سازی دوگانه از طریق ایجاد كریستالیزاسیون مضاعف در نانوكامپوزیت‌های پلی‌یورتان-نانورس صورت گرفت كه ایده‌ی اصلی پژوهش ماست.